28-29 აპრილს გაიმართა ევრაზიის ინსტიტუტის მიერ ორგანიზებული მრგვალი მაგიდა, რომელიც მიეძღვნა უკრაინის კონფლიქტს, ამ კონფლიქტის გავლენას საქართველოზე და მომავალ 9 მაისს, ფაშიზმზე გამარჯვების დღესთან დაკავშირებით, გასატარებელ ღონისძიებებს.
ევრაზიის ინსტიტუტის დირექტორმა გულბაათ რცხილაძემ აღნიშნა, რომ საქართველოში, დასავლეთის წამხედურობით, ადგილი აქვს უკიდურესად მძაფრ ანტირუსულ კამპანიას, რომელშიც მონაწილეობენ როგორც ოპოზიციური, ისე სახელისუფლებო საინფორმაციო საშუალებები.
პოლიტოლოგმა დაასახელა კონკრეტული არგუმენტები, თუ რატომ ფიქრობს, რომ უკრაინულ ბუჩაში მომხდარი ტრაგედია არა რუსი, არამედ უკრაინელი სამხედროების ნახელავია:
„მასობრივი მკვლელობების ხმამაღალი ფაქტები, რომლებიც დასავლურმა პოლიტიკამ და ჟურნალისტიკამ (მით უმეტეს, უკრაინულმა) რუსეთს მიაწერეს, მხოლოდ მას შემდეგ გამოჩნდა, რაც ქსელში გავრცელდა ფრიად რეალური შემთხვევები (ფაქტები) რუსი სამხედრო ტყვეების წამებისა უკრაინელი სამხედროების მიერ. ასევე გავრცელდა საშინელი კადრები, რომლებიც უფრო ადრე, ომამდეა გადაღებული და რომლებზეც ასახულია, თუ როგორი წარმოუდგენელი მეთოდებით უსწორდებიან უკრაინაში სამოქალაქო პირებს – მათ, ვისაც რუსეთი იზიდავს და არ ეთანხმებიან ნაცისტურ რეჟიმს. მე თავად დავუგზავნე ეს ვიდეოები ზოგიერთ დასავლელ ჟურნალისტსა და უფლებადამცველ ორგანიზაციას, მათ შორის, “ემნესტი ინტერნეშენელის“ კავკასიურ ბიუროს გერმანიაში. უკრაინულმა მხარემ ეს საშინელი ფაქტები ბუჩას საშინელი ფაქტებით „გადაფარა“, როდესაც ამ ტრაგედიის ავტორობა რუსეთის ჯარებს მიაწერა.
მე ასევე დამაეჭვა ფაქტმა, თუ როგორ იწვნენ გვამები ბუჩაში. ბევრი მათგანი განლაგებული იყო ქუჩების კიდეებზე, გარკვეული დისტანციით. რუსეთში ყველამ შეამჩნია გვამებზე თეთრი სამკლაურები, რის საფუძველზეც გაკეთდა დასკვნა, რომ ესენი არიან „პრორუსული“ ადამიანები, რომლებიც უკრაინელმა დამსჯელებმა დახოცეს და ისინი რუსების მსხვერპლად გაასაღეს. ვფიქრობ, რომ საკმაოდ ლოგიკური ახსნაა“.
გულბაათ რცხილაძემ აღნიშნა, რომ უკრაინაში დღეს არსებული რეჟიმი გაცილებით უფრო რეპრესიულია, ვიდრე საქართველოში სააკაშვილის რეჟიმი იყო. ევრაზიის ინსტიტუტის დირექტორის თქმით, თუკი გავიხსენებთ, რა როლს ასრულებდა შიშის ფაქტორი სააკაშვილის დროინდელ საქართველოში, უკეთ მივხვდებით, რა შიშის ქვეშ ცხოვრობს ხალხი უკრაინაში, რომელსაც სააკაშვილის რეჟიმზე ბევრად უფრო სასტიკი რეჟიმი მართავს.
რაც შეეხება საქართველოს, მასზე უკრაინის კონფლიქტის ნეგატიური გავლენა საყოველთაოდაა ცნობილი. ექსპერტი მიიჩნევს, რომ საქართველოში გაჩაღებულმა ანტირუსულმა ფსიქოზმა უკვე გამოიწვია მომავალი ტურისტული სეზონის ჩავარდნა – „მაშინ, როდესაც საქართველოში მტულად ეპყობიან თვით რუსეთის ხელისუფლების მიმართ კრიტიკულად განწყობილ ჩამოსულ რუსებს, ქვეყანა „მორთეს“ უკრაინის დროშებით, რუს ხალხს კი გამუდმებით შეურაცხყოფას აყენებენ, ნორმალური ტურისტი აქ არ ჩამოვა“ – აღნიშნა რცხილაძემ და ამაში ხელისუფლების სირბილეს და გაურკვეველ პოზიციას დასდო ბრალი.
ხელისუფლება, მისი თქმით, მართალია, ოფიციალურად არ უერთდება ანტირუსულ სანქციებს და ეს სწორია, მაგრამ ამავე დროს, იგი აკოტრებს „ვითიბი“ ბანკს ყოველგვარი საფუძვლის გარეშე, მხოლოდ იმის გამო, რომ რუსულ სათავო „ვეტებეს“ დასავლური სანქციები დაედო. ეს უკვე სანქციებში მონაწილეობაა საქართველოს მხრიდან – ასე აფასებს ვითარებას რცხილაძე და ამ ყველაფრის უკან ამერიკის ხელს ხედავს.
ექსპერტმა ასევე აღნიშნა უკრაინის არამეგობრული პოზიცია საქართველოს მიმართ და მცდელობები, საქართველოს ხელისუფლებაზე მიუღებელი კურსის თავსმოხვევისა. ამ ფონზე, რამდენადაც უხეშად არ უნდა ჟღერდეს, საქართველომ უნდა იფიქროს თავის ინტერესებსა და სარგებელზე, რომელიც შეიძლება მიიღოს მიმდინარე მოვლენებში სწორი პოზიციის დაკავებიდან. გულბაათ რცხილაძის აზრით, უნდა იქნას დაცული ბალანსი და ნაბიჯები გადაიდგას მეორე მხარის მიმართაც, ჰუმანიტარულ საკითხებში მაინც. კერძოდ, ევრაზიის ინსტიტუტის რეკომენდაციებია:
- გაღრმავდეს სავაჭრო-ეკონომიკური ურთიერთობები რუსეთთან – წახალისდეს ერთობლივი საწარმოების შექმნა (განსაკუთრებით, სოფლის მეურნეობის სფეროში);
- საჭიროა, შეიქმნას ერთობლივი ბანკი, რომელიც დაკავებული იქნება მხოლოდ რუსული მიმართულებით და იმუნიტეტი ექნება დასავლური შეზღუდვების მიმართ; „ნორმალური საბანკო კავშირების გარეშე ვერ გვექნება ნორმალური სავაჭრო-ეკონომიკური კავშირები“ – მიუთითებს რცხილაძე;
- ბალანსისთვის გამოცხადდეს ჰუმანიტარული დახმარების შეგროვება დონბასის ბავშვებისთვის (თუნდაც ცალკე აღებული მარიუპოლისთვის). რცხილაძის აზრით, ჰუმანიტარული ტვირთები ბიზნესმენებმა, ასევე რუსეთის ქართულმა დიასპორებმა უნდა შეაგროვონ. „რაო, ბატონებო, ჩურჩხელის ყიდვა გენანებათ და დონბასის ბავშვებისთვის პატარა სიამოვნების მინიჭება? ამ ადამიანურ ჟესტს ასევე ადამიანურად შეაფასებენ ჩვენი ძმები და დები. უანგაროდ უნდა დავეხმაროთ და საქართველოს პოზიციები თავისთავად გამყარდება იქ, სადაც საჭიროა!“ – აღნიშნა რცხილაძემ;
- პოლიტიკის ექსპერტი ასევე ხედავს დიალოგის აუცილებლობას ავიამიმოსვლის საერთაშორისო იურიდიული ასპექტების საკითხებთან დაკავშირებით, დარგის ექსპერტებს შორის.
„მესმის, რომ მთავრობის მიერ ჩვენი რეკომენდაციების განხორციელება გამოიწვევს ბუნტს და სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობას, მაგრამ უმჯობესია, ჩვენ თავად დავაჩქაროთ ეს ისედაც გარდაუვალი მოვლენა!“ – ხაზგასმით აღნიშნა გულბაათ რცხილაძემ. მან ყურადღება გაამახვილა ასევე დნესტრისპირეთში მიმდინარე მოვლენებზე და ამტკიცებს, რომ თუკი მოლდავეთს ჩაითრევენ უკრაინის კონფლიქტში, ჯერი საქართველოზეც მიდგება.
რაც შეეხება ფაშიზმზე გამარჯვების დღესთან დაკავშირებულ ღონისძიებებს, გულბაათ რცხილაძე ამბობს, რომ წელს, ვაკის პარკში მიმდინარე სარემონტო სამუშაოების გამო, (რომელიც დროში საეჭვოდ იწელება), ღონისძიებები სხვადასხვა ქალაქში ჩატრდება:
„ათ წელზე მეტი ხნის წინ, საქართველოში გამოცხადებული „საბჭოთა წარსულის“ წინააღმდეგ ბრძოლა გრძელდება. საბჭოთა ხალხის ფაშიზმზე გამარჯვების დღის აღნიშვნაც კი წარმოდგენილია როგორც საბჭოთა წარსულისადმი ერთგვარი ნოსტალგიის გამოვლინება და დაგმობილია, თუ წინა პლანზე არ დადგება ანგლო-ამერიკელთა ღვაწლი და გადამწყვეტი მნიშვნელობა. საბჭოთა ხალხისა და სახელმწიფოს ბრძოლა ნაციზმის წინააღმდეგ ჩუმათდება. მე არაერთხელ აღვნიშნე ჩემს სტატიებსა და გამოსვლებში, რომ საბჭოთა პერიოდის ჩვენი ისტორიის წინააღმდეგ ბრძოლას აქვს ერთი მთავარი ამოცანა – ჩვენი ხალხის მენტალურად და სულიერად გაუცხოება თანამედროვე რუსეთის მიმართ, რომელშიც პატივს სცემენ გამარჯვების დღეს და აფასებენ ყველა ხალხის, ყველა საკავშირო რესპუბლიკას დამსახურებას, სამართლიანად უწოდებენ ამ დიდ გამარჯვებას საერთო გამარჯვებას.
ეს საერთოობა, ყოფილი საბჭოთა კავშირის ხალხთა ისტორიული სიახლოვის განცდა ბუნებრივად უკავშირდება რუსეთს და ტრანსლირებულია რუსეთის მეშვეობით. ეს ქმნის პოზიტიურ ფონს საქართველოში რუსეთის აღქმისთვის, ქრება რუსეთის, როგორც მარადიული მტრის ხატი და ეს ძალიან აშინებს დასავლელ გეოპოლიტიკოსებს, რომლებიც თავიანთ ლაქიებს საბჭოთა წარსულთან და დიდ სამამულო ომის ხსოვნასთან ბრძოლას უბრძანებენ.
დასავლეთში ინსპირირებული და საქართველოში გავრცელებული აგრესია რუსეთისა და რუსების წინააღმდეგ, რაც უკრაინის მოვლენებმა გამოიწვია, კიდევ უფრო ამძიმებს სიტუაციას. მადამ ზურაბიშვილის ინიციატივა თბილისში უცნობი ჯარისკაცის ძეგლის სახელის გადარქმევასა და 1945 წლის გამარჯვების ხსოვნის მოსპობასთან დაკავშირებით -ბოლო ასი წლის აბსტრაქტული „გმირებით“ ჩანაცვლების გზით, როგორც არასდროს, ისე ახლოს არის განხორციელებამდე. თბილისის მერია შეგნებულად აჭიანურებს ვაკის პარკში აღდგენით სამუშაოებს, რითაც ხელს გვიშლის ტრადიციული დღესასწაულის მოწყობაში. ბოდიშს ვუხდი დიდი სამამულო ომის ცოცხალ ვეტერანებს, რომლებიც, სამწუხაროდ, ძალიან ცოტანი დარჩნენ – მაგრამ პოლიტიკოსები მათ სხვა სამყაროში გამგზავრებას ელოდებიან და, ამის შემდეგ, ხსოვნის წმინდა ადგილს რუსეთის სიძულვილის პირქუშ ადგილად გადააქცევენ.
ამიტომ, წელსაც ვაკის პარკს მოვერიდებით და დედაქალაქის სხვა ადგილებში ისევე, როგორც საქართველოს სხვა ქალაქებშიც გავმართავთ ღონისძიებებს. გასულ წელს ჩვენმა ორგანიზაციამ მეგობრებთან ერთად აღადგინა გამარჯვების ძეგლი ქარელის ცენტრში, 9 მაისს იქ ქალაქის ადმინისტრაცია მივიდა და ყვავილებით შეამკო. მე, ჩემს მეგობრებთან ერთად, ყვავილები მივიტანეთ გენერალ ლესელიძის ბიუსტთან, რომლის სახელიც ერთი ათი წლის წინ წაართვეს თბილისის ცენტრალურ ქუჩას. ამრიგად, ხაზი გავუსვით ძმები ლესელიძეების – საბჭოთა კავშირის გმირების ღვაწლის მნიშვნელობას. წელს პატივს მივაგებთ პორფირე ჩანჩიბაძის ხსოვნას – ეს იყო გენერალი, ომისდროინდელი საბჭოთა სამხედრო იერარქიის უმაღლესი რანგის წარმომადგენელი. ამ რანგის ქართველები დიდ სამამულო ომში ძალიან ცოტანი გვყავდა. ალბათ იცით, რომ საბჭოთა კავშირის გმირის, პორფირე ჩანჩიბაძის ბიუსტი დგას კინოთეატრ „საქართველოს“ წინ, სკვერში.
ასევე პატივს მივაგებთ მელიტონ ქანთარიას, რომლის ბიუსტიც რამდენიმე წლის წინ კიკვიძის პარკში, თითქმის იმ ადგილის მოპირდაპირედ, სადაც ჩანჩიბაძის ბიუსტი დგას, გაიხსნა. სხვათა შორის, ეს მოხდა არა ხელისუფლების, არამედ მოხალისეების ინიციატივით. მადლობა ამ მოხალისეებს.
ჩემს მიერ ნახსენები ორი ადგილის შემდეგ ავალთ კუკიის სასაფლაოზე და პატივს მივაგებთ იქ დასვენებული ჯარისკაცების ხსოვნას. პეტრე-პავლეს სასაფლაოზე წავალთ კიდევ ერთ დასამახსოვრებელ დღეს – ალბათ 22 ივნისს. ვფიქრობ, რომ კუკიაზე მოვაწყოთ იქ განსვენებულთა სულთა პანაშვიდი.
ჩვენი მოხალისეები და მეგობრები 9 მაისს გამართავენ სამახსოვრო ღონისძიებებს თელავში, ქარელსა და ბათუმში.
ასევე მნიშვნელოვანია, რომ ჩვენი თხოვნით, ეკლესიაში საქართველოს ეკლესიის სამღვდელოების წარმომადგენლები დიდ სამამულო ომში მონაწილეთა მოსახსენებელ პანაშვიდს გადაიხდიან. და რა თქმა უნდა, ჩვენ ვლოცულობთ ცოცხალი ვეტერანებისთვის!
ჩვენ გავაგრძელებთ ძალისხმევას დიდი სამამულო ომის მეხსიერების შესანარჩუნებლად და ჩვენი მოსახლეობის ფართო მორალურ მხარდაჭერაზე, რომელთა უმრავლესობა პატივს სცემს წინაპრების ხსოვნას და სწორად ესმის დიდი სამამულო ომის ადგილი ქართულ და მსოფლიო ისტორიაში.”
28-29 апреля Институт Евразии провел круглый стол, приурочнный к конфликту на Украине, влиянию этого конфликта на Грузию и мероприятиям, которые должны быть проведены к наступающему Дню Победы 9 мая
Предлагаем выдержки из выступления организатора и главного докладчика на круглом столе – директора Института Евразии Гулбаата Рцхиладзе:
«Правда погибает первой – клеветническая кампания в мировых СМИ на примере событий на Украине»
В рамках круглого стола основным докладчиком выступил директор Института Евразии Гулбаат Рцхиладзе. В докладе было отмечено:
«В свете происходящих на Украине трагических событий мир охватила огромная информационная волна, состоящая из сведений, большая часть которых является ложью. Информации, не соответствующие реальности, стало модно называть английским словом «фейк» («подделка») и этот английский барбаризм ворвался во все языки. Считаю, что этот термин лишний и мы не обязаны платить дань моде. Обойдемся без английского словаря и назовем вещи своими именами. В данном случае – «ложь», «подделка». И вот, такой лжи и таких подделок очень и очень много по отношению к действиям России в целом и в частности ее Вооруженных сил.
Один немецкий коллега сказал мне на днях, что насаждаемая на Западе мысль о «геноциде» со стороны России не выдерживает никакой критики даже в случае, если предположить и поверить, что все совершенные до сих пор военные преступления, будь то в Буче или Краматорске, дело рук российских военных! Абсолютно согласен, тем более что я не склонен верить в причастность российских войск к этим и другим нашумевшим случаям. Скорее наоборот, я смело обвиняю во всех этих грехах украинскую сторону. Объясню – почему.
Во-первых, самые громкие факты массовых убийств, приписываемых западной политикой и журналистикой (тем более – украинской) России, появились лишь после того, когда в сети стали распространяться весьма реальные случаи (прямые факты) пыток и убийств российских военнопленных украинскими военными. Появились также ужасные кадры, более раннего, довоенного периода, как украинские националисты (те же нацисты) пытают и невообразимыми методами убивают гражданских лиц на Украине – не согласных с нацистским режимом и тяготеющих к России. Я сам разослал эти видео некоторым западным журналистам и правозащитным организациям, в том числе кавказскому бюро «Эмнисти интернешнл» в Германии. Украинская сторона «перекрыла» эти ужасные факты распространением ужасных фактов Бучи, приписав авторство трагедии российским войскам.
Во-вторых, меня насторожил факт, как лежали трупы в Буче. Многие из них были разложены на краях улиц, через определенную дистанцию. В России все отметили и наличие белых опознавательных повязок у трупов, из чего заключили, что это «пророссийские» жертвы украинских карателей, выданные за жертвы русских солдат. Думаю, что вполне логическое объяснение.
В-третьих, показания свидетелей, которые местами были озвучены и которые я видел, не показались мне убедительными. Никто из них прямых фактов не назвал. Это было бы странно, ведь российские военные не могли уничтожить одних и оставить в живых других – свидетелей, очевидцев. Поэтому считаю, что всё поставлено украинскими спецслужбами, на людей просто давят и всё. Мы же с вами помним, какой страх царил в Грузии при аналогичном нынешнему украинскому режиму режиме Саакашвили; а тот режим является жалкой тенью нынешнего репрессивного киевского режима! На Украине все еще гораздо хуже…
Также лгала западная пропаганда и в Сирии, лгала бессовестно.
Кстати о пропаганде. Если взять это слово в своем семантическом значении – «расширять», «распространять», то ничего плохого в нем нет. Если государство или группа людей распространяет свою точку зрения и даже хочет, чтобы эта точка зрения была доминантной, никакого негатива автоматически не возникает. Главное, чтобы пропаганда была правдивой, а не лживой. Достоверность фактов, вкупе с благородностью конечной цели отличает правдивую пропаганду от лживой. Англо-саксы, естественно, нашли способ и назвали свою пропаганду «пиаром», раз «пропаганда» все же ассоциируется с манипуляциями и неправдой. Также они назвали взяточничество элегантным словом лоббизм…
Поэтому мы не должны быть склонны верить западному «пиару». Вместе с тем я вовсе не призываю верить российской пропаганде, а просто анализировать поступающие с разных сторон сведения, выделяя из них чистые факты, которые могут дать правдивую картину в совокупности, при логическом анализе.
Грузинские СМИ еще более далеки от такого подхода, чем западные. Язык ненависти подстрекает население нашей страны, отравляя ей рассудок. Есть определенный предел, за которым лживая пропаганда не работает, но тем не менее, агрессивная, психопатическая пропаганда влияет на умы людей. Это не вредит России. Даже тем российским гражданам вредит в меньшей степени, которые покинули Россию из-за страхов перед мнимой военной мобилизации или просто недовольны «режимом», как принято говорить в наших и западных СМИ о легитимной власти России. Эта пропаганда вредит прежде всего Грузии, интересам нашей страны. Я предупреждал власти, что они должны были на корню пресечь начавшуюся антироссийскую кампанию, завуалированную солидарностью с украинским народом. Процесс зашел слишком далеко. Теперь придется принимать более радикальные меры, иначе интересы Грузии пострадают и нас втянут в конфликт, превратят во «второй фронт»…
Эту повестку нам навязывает якобы «дружественная» Украина – руководство этой страны. Такой наглости, которую киевские власти позволяют себе по отношению к Грузии, не позволяет даже посол США в Грузии (мы уже ведь привыкли, что американцы постоянно вмешиваются в наши дела)! Хотя рассматривать напористость Киева по отношению к правительству Грузии без амерканского контекста тоже не будем – мы ведь хорошо понимаем, кто является истинным заказчиком давления на Грузию, кто натравлял Киев на Москву, кто натравливает Киев на Тбилиси…
Кстати, наблюдается ситуация, что недругам Грузии удалось провалить наступающий туристический сезон с участием туристов из России. Нормальные люди не станут приезжать в страну, где на каждом шагу развешаны украинские флаги и плакаты, а Россию ругают и представителей России оскорбляют. Это случилось из-за беззубости позиции нашего правительства. Правительство, сказав «А», забыло сказать «Б» и обеспечить реальные условия.
Также видим, что Грузия, официально не присоединившаяся к экономическим санкциям против России, де факто стала активной участницей санкций в банковском секторе. Пример – «ВиТиБи-банк-Грузия», которую сразу же остановили, как только было объявлено об американских санкциях. Банк обанкротили за две недели. Это незаконно во-первых и вредно для Грузии во-вторых. Поэтому не будем себя обманывать, что наше правительство способно до конца отстоять позиции, есть большая опасность того, что она в конце концов рухнет под натиском.
С особой настороженностью наблюдаю за событиями в ПМР. Подозреваю, что идет процесс вовлечения Молдавии в конфликт. И то же ждет нас с вами – наши т. н. бойцы на Украине могли бы поспособствовать бунту в ВС Грузии. Надо быть очень бдительными!
Подытоживая свой доклад, хочу обозначить рекомендации, исходя из сказанного, на основе интересов Грузии. А главный интерес не только в сохранении мира и невмешательства в военные действия (а также неучастие в санкциях), но и в извлечении пользы (как бы это плохо ни звучало) из создавшейся ситуации для нашей страны! Поэтому предлагаю:
– Так как санкции вредят самому Западу, Россия остается стабильной страной и стабильным рынком, то для Грузии в этих условиях открываются новые возможности. Поэтому нужно усилить торгово-экономические отношения с Россией – поощрять создание совместных предприятий (особенно в области сельского хозяйства);
– Для баланса объявить о гуманитарной помощи детям Донбасса (хотя бы отдельно взятого Мариуполя). Гумпомощь пусть собирают бизнесмены, а также грузинские диаспоры России. Что, господа, вам жалко хотя бы чурчхелы закупить и сделать приятное детям Донбасса? Ведь этот человеческий жест оценят также по-человечески, наши братья и сестры. Надо помочь бескорыстно и позиции Грузии сами собой укрепятся там, где надо!
– Надо создать совместный банк, который будет заниматься специально российским направлением и будет иметь иммунитет к западным ограничениям. Без нормальных банковских связей также нельзя иметь нормальные торогво-экономические отношения!
– Надо начать экспертный диалог по авиасообщениям; я вот не знаю, какие правовые условия возникли после введения санкций Запада против российских авиакомпаний, особенно в контексте требования к российским компаниям, вернуть самолеты, взятые в лизинг… Можно, чтобы в грузинском направлении летали только самолеты российского производства? Есть и множество других вопросов, кстати по банковскому сектору тоже. В общем, надо организовать экспертные площадки и как можно скорее!
Еще раз заявляю, что не очень верится в эффективность действий правительства, которое делает уступки всем – и внутренней оппозиции, и Вашингтону, и Киеву… Тем не менее выражаю свое мнение о том, как должно быть. Просто напомню всем, что затягивание военной операции на Украине повысит шансы грузинских реваншистов, совершить реванш…
Да, в случае осуществления правительством наших рекомендаций будет бунт и попытка госпереворота, но лучше нам самим ускорить это и без того неминуемое событие!
Призываю участников нашего мероприятия, также высказаться и по возможности сделать рекомендации. Готов ответить на вопросы, если они возникли или возникнут».
Усиление русофобии в мире и риски, связанные с памятью о ВОВ в Грузии
В рамках круглого стола основным докладчиком выступил директор Института Евразии Гулбаат Рцхиладзе. В докладе было отмечено:
«Уже более десятилетие назад объявленная в Грузии борьба против «советского прошлого» продолжает набирать обороты. Даже празднование Дня победы советского народа над фашизмом преподносится как проявление некой ностальгии к советскому прошлому и порицается, если на передний план не ставится заслуга англо-американцев и не замалчивается решающее значение борьбы советского народа и государства с нацизмом. Я неоднократно отмечал в своих статьях и выступлениях, что борьба против нашей истории советского периода имеет одну главную задачу – ментально и духовно отдалить наш народ от современной России, в которой чтят День Победы и заслуги всех народов, всех союзных республик, справедливо называя эту Великую Победу общей.
Эта общность, ощущение исторической близости народов бывшего Советского Союза естественным образом связано с Россией и передается, транслируется через Россию. Тем самым создается позитивный фон для восприятия России в Грузии, образ вечного врага в лице России улетучивается, а это очень пугает западных геополитиков, которые и заказали своим холуям борьбу с советским прошлым, борьбу с памятью о ВОВ.
Инспирированная на Западе и перекинувшаяся на Грузию агрессия против России и русских, поводом которой послужили события на Украине, еще более усугубляет ситуацию. Инициатива мадам Зурабишвили по переименованию монумента неизвестного солдата в Тбилиси и по удалению памяти о Победе 1945 года, заменяя ее абстрактными «героями» последних ста лет , как никогда близка к осуществлению. Мэрия Тбилиси специально затягивает реставрационные работы в парке Ваке, тем самым мешает нам устроить традиционный праздник. Извиняюсь перед здравствующими ветеранами ВОВ, которых увы, осталось совсем мало – ждут их ухода в мир иной и после этого превратят священное место памяти в угрюмое место ненависти к России.
Поэтому мы и в этом году сторонимся парка Ваке и проведем мероприятия в других местах столицы и других городов. В прошлом году наша организация вместе с нашими друзьями отреставрировала монумент Победы в центре Карели, на 9 мая туда пришла администрация города и возложила цветы. Я сам, вместе с друзьями, возложил цветы у бюста генерала Леселидзе, имя которого уже одно десятилетие назад отобрали у центральной тбилисской улицы. Тем самым мы подчеркнули важность заслуг братьев Леселидзе – героев Советского Союза. Ну в этом году мы почтим память генерала Порфирия Чанчибадзе, одного из немногих, но очень эффективных военачальников высшего ранга грузинского происхождения. Вы знаете, есть бюст этому Герою Советского Союза у кинотеатра «Сакартвело». Мы также отдадим дань уважения Мелитону Кантария, бюст которого несколько лет назад был поставлен в парке Киквидзе, практически напротив места, где стоит бюст Чанчибадзе. Кстати, это произошло по инициативе и благодаря усилиям волонтеров, а не властей. Спасибо этим волонтерам.
После упомянутых мною двух мест мы поднимемся на кладбище Кукиа и отдадим дань памяти покоившимся там воинам. На Петропавловское кладбище мы уже пойдем в другой памятный день – возможно, 22 июня. Думаю на Кукиа устроить панихиду для покоившихся там.
Наши волонтеры и друзья проведут памятные акции 9 мая в Телави, Карели и Батуми.
Также важно, что по нашей просьбе представители духовенства ГПЦ в церкви отслужат панихиду для участников ВОВ. Ну и конечно же, будем молиться за живых ветеранов!
Мы и впредь будем прилагать все усилия ради сохранения памяти о ВОВ и рассчитываем на широкую моральную поддержку нашего населения, большинство которого чтит память своих предков и правильно понимает значение ВОВ в грузинской и общемировой истории».
УЧАСТНИКИ МЕРОПРИЯТИЯ:
1. Тарас Гагнидзе – Фонд «Историческое наследие»
2. Отец Ной Гугуцидзе – священник, германист, преподаватель в школе Андрея Первозванного при Патриархии ГПЦ
3. Виктор Цаава – историк, помощник депутата парламента Фридона Инджиа
4. Гиорги Иремадзе – журналист, «Патриот-ТВ»
5. Тариэл Сухиашвили – инженер, активист «Бессмертного войска»
6. Василий Гогаладзе – офицер запаса
7. Тимур Пипия – политэкономист, предс. ЕКПГ
8. Шорена Гонгладзе – журналист, «Медиапресс»
9. Шорена Папашвили – журналист, «Далма Ньюс»
10. Гиви Пеикришвили – стрингер, свободный журналист
11. Джени Бурджанадзе – педагог, активист «Бессмертного войска»
12. Гоги Гонгадзе – педагог, активист «Бессмертного войска»
13. Михаил Апциаури – Айти-специалист, активист «Бессмертного войска»
14. Александр Бежиташвили – программист, консультант «Института Евразии»
15. Анна Анастасиади – журналист, «Спутник»
16. Владимир Умикашвили – фотограф, «Спутник»
17. Гулбаат Рцхиладзе – директор «Института Евразии»
