ევრაზიის ინსტიტუტის ბლიც-გამოკვლევა
როგორც ცნობილია, საქართველოს ტერიტორიაზე ამჟამად ბევრი რუსი, ბელორუსი და უკრაინელია შემოსული, რომელთა ერთი ნაწილი პოლიტიკურ აქტიურობას ავლენს და რუსეთისა და მისი ხელისუფლების მიმართ ოპოზიციურ საქმიანობას ეწევა. ქართველებს უკვირთ, საიდან აქვს ამ ხალხს, რომელთა უმეტესი ნაწილი ახალგაზრდა თაობას ეკუთვნის, ფული – ბინების ქირაობისას არენდის ხელშეკრულების გაფორმებას ითხოვენ, თან საკმაოდ ნორმალურად იხდიან. მაგრამ ეს ახალგაზრდები ხომ მოწყვეტილნი არიან რუსეთში, ბელორუსიასა თუ უკრაინაში თავიანთ საცხოვრებელ ადგილებს ისევე, როგორც სამსახურებს. ყველაზე ხარისხიანი ინტერნეტის ქონის შემთხვევაშიც კი ვერ იმუშავებ დიდხანს დისტანციურ რეჟიმში, ასე თუ ისე საჭიროა სამუშაო ადგილზე გამოჩენა. ყველაფერთან ერთად, რუსული ბანკების ანგარიშებიდან ფულის მოხსნის პრობლემაც არსებობს, ქართულ ბანკომატებში რუსული ბარათებით ამის გაკეთება პრობლემატურია და ასეთ პრობლემათა ნუსხა შეიძლება, გაგრძელდეს. ანუ ვითარების ალოგიკურობა აშკარაა.
ამ სტრიქონების ავტორი თბილისის ერთ კაფეში შეხვდა რუსულენოვან წყვილს, რომელიც პლანშეტსა და ნოუტბუკში დოკუმენტებს ავსებდა. ისინი სწავლობდნენ ამერიკული და კანადური ვიზების მიღების მეთოდებს, ასევე რუსეთიდან და ბელორუსიიდან გამოქცეულებისთვის იურიდიული დახმარების აღმოჩენის შესაძლებლობებს. მათი განხილვის საგანი, ყველაფერთან ერთად, იყო ქართველ სამართალდამცავ ორგანოებთან ურთიერთობის მეთოდიკა. ასეთ წყვილებს მარტო მე არ გადავყრივარ.
არ იქნება სწორი, რომ რუსეთიდან, ბელორუსიიდან და უკრაინიდან ჩამოსულ ყველა ემიგრანტზე რაიმე ცუდი ეჭვი მივიტანოთ; პირიქით, მათ უმრავლესობაზე ცუდი არ ითქმის, მაგრამ მათ შორის არის პირთა გარკვეული კატეგორია, რომელიც სამართალდამცავების მაღალ ინტერესს უნდა იწვევდეს. ისინი ე. წ. პუტინის და ლუკაშენკოს „რეჟიმების მოწინააღმდეგეები“ არიან, რომლებიც საქართველოს ტერიტორიასა და რესურსებს იყენებენ რუსეთისა და ბელორუსიის საწინააღმდეგო ძირგამომთხრელი საქმიანობის საწარმოებლად. ეს კი უკვე ავტომატურად ეწინააღმდეგება საქართველოს უსაფრთხოების ინტერესებს, თუმცა ცალკე აღებული მაგალითებით ჩანს, რომ იმიგრანტები არ შემოიფარგლებიან თავიანთი წარმომავლობის ქვეყნების წინააღმდეგ ბრძოლით, ისინი აქტიურად ერევიან შიდაქართულ პოლიტიკურ საქმეებში, რითაც ჩვენი ქვეყნის უსაფრთხოებისთვის რისკებს ამრავლებენ.
საქართველოში პოლიტიკური იმიგრაციის თემასთან დაკავშირებით, ჩვენ ჩავატარეთ ბლიც-გამოკვლევა და მივედით დასკვნამდე, რომ რუსეთიდან, ბელორუსიიდან და უკრაინიდან შემოსულ პოლიტიკურ ემიგრანტებს დესტრუქციული მიზნები ამოძრავებთ. მათ არა მხოლოდ „პუტინის რეჟიმი“ და „ლუკაშენკოს რეჟიმი“ აღელვებთ, არამედ ისიც, რომ ბოლო დროს, განსაკუთრებით, უკრაინაში რუსეთის სამხედრო ოპერაციის დაწყების შემდეგ, შეინიშნება გარკვეული სტაბილიზაცია და საქართველოსა და რუსეთს შორის არსებულ ურთიერთობებში ატმოსფეროს გაუმჯობესებაც. მოსკოვში ძალზე დადებითად მოეკიდნენ საქართველოს მთავრობისა და მთავრობის ხელმძღვანელის პოზიციას იმასთან დაკავშირებით, რომ საქართველო არ აპირებს შეუერთდეს ანტირუსულ ეკონომიკურ სანქციებს და, მით უმეტეს, გახსნას ე. წ. მეორე ფრონტი თავისი დიდი ჩრდილოელი მეზობლის წინააღმდეგ. რუსეთის წამყვანი ჟურნალისტები საქართველოზე მხოლოდ კარგს ამბობენ. მაგრამ დიპლომატიურ სარბიელზეც გვაქვს საინტერესო სიახლეები: მომლაპარაკებლებს – ზურაბ აბაშიძესა და გრიგორი კარასინს შორის ბოლოს გამართული სატელეფონო საუბრის ფარგლებში, რუსმა კოლეგამ დაარწმუნა საქართველოს მთავრობის სპეციალური წარმომადგენელი იმაში, რომ რუსეთმა შეისმინა თბილისის პოზიცია სამხრეთ ოსეთში ე. წ. რეფერენდუმთან დაკავშირებით და აღნიშნა, რომ მოსკოვი არანაირად არ უჭერს მხარს ამ რეფერენდუმს. ეს სერიოზული სიგნალია მთელი ქართული საზოგადოებისათვის, რომელიც ჯეროვნად უნდა შეფასდეს.
ძალთა ამგვარი გადანაწილება დასავლეთს სტრატეგიულად არ აძლევს ხელს. მმართველი პარტიის, „ქართული ოცნების“ კულუარებში ხომ უკვე ლაპარაკობენ კიდეც, რომ დასავლეთმა ფრთხილად, მაგრამ მიზანმიმართულად დაიწყო ზეწოლის განხორციელება ჩვენი ქვეყნის არაფორმალურ ლიდერზე, ბიძინა ივანიშვილზე, უქმნის მას რა გარკვეულ, ფინანსური ხასიათის სირთულეებს, რათა მან საქართველოს მთავრობის რუსულ პოლიტიკაზე გავლენა მოახდინოს და ეს პოლიტიკა დასავლეთისთვის სასურველ კალაპოტში გადაამისამართოს. ნაკლებ ფრთხილად, დაუფარავად და უზრდელურად აკეთებს ამას კიევის რეჟიმი, მიუხედავად იმ მასობრივი ჰუმანიტარული დახმარებისა, რომელსაც უკრაინელებს ქართველი ხალხი და ქართული სახელმწიფო უწევს (შენიშვნა: როდესაც ეს კვლევა თითქმის უკვე მზად იყო, გავრცელდა აშშ სახელმწიფო მდივნის, ე. ბლინკენის წერილის შესახებ ინფორმაცია, რომელიც 22 აპრილითაა დათარიღებული და მისი ადრესატი საქართველოს საგარეო მინისტრია და რომელშიც აღნიშნულია: „მე მოვუწოდებ საქართველოს მთავრობას, გადადგას ყველა შესაძლებელი ნაბიჯი უკრაინის მხარდასაჭერად და იმისთვის, რომ რუსეთის ფედერაციამ პასუხი აგოს ომის დანაშაულებისთვის”).
ბლიც-კვლევის ჩატარების შედეგად, ჩვენ დავრწმუნდით, რომ ზემოთ აღნიშნულ იმიგრანტთა კატეგორია შემდეგი მიზნების განხორციელებისკენ ისწრაფის:
- გამოიყენოს რუსეთთან მოსაზღვრე საქართველოს ტერიტორია პლაცდარმად, თავის საქმიანობაში, რომელიც მიმართულია რუსეთის და ბელორუსიის სამოკავშირეო სახელმწიფოს წინააღმდეგ;
- ძირი გამოუთხაროს ურთიერთობებს საქართველოსა და რუსეთს შორის (ასევე საქართველოსა და ბელორუსიას შორის);
- შეძლებისდაგვარად დაასუსტოს (დისკრედიტაცია გაუკეთოს) საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლება და მხარი დაუჭიროს რადიკალურად ანტირუსულ ოპოზიციას.
სამწუხაროდ, საქართველოში მოქმედებს არა ერთი და არა ორი ორგანიზებული ჯგუფი გარე ძალების მიერ დაფინანსებული და მართული იმიგრანტებისა, რომელთათვისაც საქართველოს ინტერესები სულერთია. მაგრამ, კვლევის პირველ ეტაპზე, ჩვენ ყურადღების ფოკუსირება მოვახდინეთ რუსეთის მოქალაქეების მიერ დაარსებულ და საქართველოში მოქმედ ორ ორგანიზაციაზე. ჩვენ ასევე დავინტერესდით საერთო სურათით, რომელიც საქართველოს ტერიტორიაზე უკრაინელი დევნილების ყოფნას ასახავს. მაშ ასე, გთავაზობთ ჩვენი ბლიც-კვლევის შედეგების მიმოხილვას.
«ფონდი თავისუფალი რუსეთი»
ორგანიზაცია სახელწოდებით „თავისუფალი რუსეთი“, რომელიც სოციალურ ქსელებში წარმოდგენილია, როგორც “Free Russia Foundation”, დარეგისტრირებულია საქართველოში, 2019 წლის 29 ივლისს (საიდენტ. კოდი: 402141295). „თავისუფალი რუსეთის“ დამაარსებელი და ხელმძღვანელი გახლავთ ეგორ კუროპტევი, დაბადებული რუსეთში, 1986 წლის 23 აპრილს. კუროპტევი ალექსეი ნავალნის აქტიური მხარდამჭერი და ყოველივე რუსულის მაძაგებელია. რუსეთიდან უკვე კარგა ხანია, გამოიქცა და ძირითადად საქართველოში ცხოვრობს, ვინაიდან, რუსულ პასპორტთან ერთად, მას ქართული პირადობის მოწმობაც აქვს (გარკვეული დროის მანძილზე, კუროპტევი ქორწინებაში იმყოფებოდა რუსულენოვან ქართველ ჟურნალისტ ეკატერინა კოტრიკაძესთან, რამაც მას საქართველოში მუდმივი ბინადრობის საშუალება მისცა). კუროპტევის ერთ-ერთი ძირითადი თანაშემწე საქართველოში არის ნიკოლაი ლევშიცი, რომელსაც საქართველოს შესახებ არსებული ყველაზე მრავალრიცხოვანი ტელეგრამ-არხი აქვს.
საკუთრივ ორგანიზაცია „თავისუფალი რუსეთი“ წარმოადგენს 2014 წელს ვაშინგტონში დაარსებული სათავო ორგანიზაციის ფილიალს და იგი მთელი კავკასიის რეგიონს მოიცავს, თუმცა ეს მომენტი არ ასახულა ქართული იუსტიციის სარეგისტრაციო დოკუმენტებში „თავისუფალი რუსეთის“ შესახებ. „თავისუფალი რუსეთი“ წარმოადგენს ვაშინგტონიდან მართულ ქსელს და ფლობს ფილიალებს პრაღაში, ბერლინში, კიევსა და თბილისში. ორგანიზაციას სათავეში უდგას დევიდ კრამერი – აშშ სახელმწიფო მდივნის ყოფილი თანაშემწე „დემოკრატიის, ადამიანის უფლებებისა და შრომის“ საქმეებში, რომელიც ხშირად აკრიტიკებს საქართველოს ამჟამინდელ ხელისუფლებას, ახლა კი ღია შეტევაზე გადავიდა და მოუწოდა ოფიციალურ ვაშინგტონს, საფინანსო სანქციები დაწესდეს ბიძინა ივანიშვილის წინააღმდეგ!
ამ ორგანიზაციის უკან დგას მიხაილ ხოდორკოვსკი – ადამიანი, მილიარდერი, რომელმაც ქონება არაკეთილსინდისიერი გზით დააგროვა და რუსეთის სანავთობე სიმდიდრეების ამერიკაზე მიყიდვა სურდა. რუსეთის სასამართლომ იგი ასევე კონკურენტი ბიზნესმენების შეკვეთილ მკვლელობებში ამხილა და ხოდორკოვსკიმ დაახლოებით 10 წელი გაატარა ციხეში, შემდეგ კი პრეზიდენტმა პუტინმა შეიწყალა. ხოდორკოვსკი საცხოვრებლად ლონდონში გადავიდა, სადაც 2014 წელს ქსელური მოძრაობის სახით აღადგინა ორგანიზაცია სახელწოდებით „ღია რუსეთი“. ხოდორკოვსკიმ, რომელმაც პარალელურად ამავე დასახელების ფონდი გახსნა, მსოფლიოს მასშტაბით ძალზე გავლენიანი რამდენიმე პირის მხარდაჭერა, მათ შორის, ჰენრი კისინჯერისა და ჯეიკობ როტშილდისა, მოიპოვა.
„ღია რუსეთი“ მართლაც ღიად აწარმოებდა ანტისახელმწიფოებრივ მოღვაწეობას რუსეთის ტერიტორიაზე – თავის მიერ დაფინანსებული პროექტების მეშვეობით. ამ პროექტებს ადგილებზე კონკრეტული დაქირავებული პირები ემსახურებოდნენ (მათი ქმედებები სამართალდამცავების მოსყიდვის მცდელობებამდეც მიდიოდა). „ოტკრიტკები“, როგორც „ღია რუსეთის“ წევრებს ჟარგონზე ეძახდნენ, არა მხოლოდ ხარობდნენ რუსეთის ნებისმიერი მინუსებით, არამედ ხელს უწყობდნენ, რომ ეს მინუსები, რაც შეიძლება, უხვად ყოფილიყო. ყველაფერთან ერთად, ისინი ახალისებდნენ ისეთ ჟურნალისტებს (პრემია „პროფესია – ჟურნალისტი“), როგორც ჰ. ზეპელტს – გერმანელი ავანტიურისტი, რომელმაც ვითომ „გამოავლინა“ რუსეთის ოლიმპიური სისტემის სადოპინგე დარღვევები, ვულგარულ ბლოგერ იური დუდს, ბელორუსული ექსტრემისტული ორგანიზაცია „ნეხტას“ ფსევდოჟურნალისტებს და სხვებს. ორგანიზაციამ არსებობა (ოფიციალურად) შეწყვიტა 2021 წელს, რუსული სამართალდამცავი ორგანოების მიერ რუსეთის ზოგიერთი მოქალაქის მიმართ სისხლის სამართლის საქმეების აღძვრის შემდეგ.
ხოდორკოვსკის საქმიანობა, რომელიც 2016 წელს თურქეთში სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობას მიესალმა, თურქულ მასმედიაში გადატრიალების მცდელობის ორგანიზატორ ფეთჰულა გიულენისა და მისი „ფეტოს“ მოქმედებებს შეადარეს. ხოდორკოვსკის ანალოგიური მცდელობა არ ატარებდა ასეთ აშკარა ხასიათს, ყოველ შემთხვევაში, რუს სამხედროებამდე იგი ვერ მივიდა, მაგრამ გადატრიალების მცდელობები მისი მხრიდან მაინც იყო. რაც მთავარია, იგი არ ეშვება ოცნებას იმაზე, რომ რუსეთში ძალისმიერი გადატრიალების მოწყობას შეძლებს (რადგანაც „სამოქალაქო დაუმორჩილებლობა“ არ გამოდის).
არ აგვერიოს ორი ორგანიზაციის – „ღია რუსეთისა“ და ჩვენი კვლევის ობიექტის – „თავისუფალი რუსეთის“ დასახელებები. თუმცა ეს მეორე ორგანიზაციაც მიხაილ ხადარკოვსის და მის დაფინანსებას უკავშირდება. ურთიერთკავშირის აფიშირება არ ხდება, თუმცა მაინცდამაინც არც მალავენ. ხოდორკოვსკიმ, კიდევ ერთ რადიკალ, რუსეთიდან გაქცეულ მოჭადრაკე გარი კასპაროვთან ერთად, მონაწილეობა მიიღო „თავისუფალი რუსეთის“ ღონისძიებებში, ბოლო ასეთი შეხვედრა ვილნიუსში შედგა.
სურათზე: მ. ხოდორკოვსკი (მარჯვნივ) და გარი კასპაროვი „თავისუფალი რუსეთის“ ფორუმზე.
მაგრამ არანაკლებ საინტერესოა, რომ „ღია რუსეთის“ ყოფილი დირექტორი ანასტასია ბურაკოვა სტამბულში დამკვიდრდა და, ხოდორკოვსკის დავალებით, თურქეთის ტერიტორიაზე ვინმე ანდრეი დავიდოვთან ერთად ანტირუსული საქმიანობის წარმოების პარალელურად, იგი კავშირზე იმყოფება „თავისუფალი რუსეთის“ კუროპტევის ქართულ ორგანიზაციასთან. საუბარია ხოდორკოვსკის ახალ პროექტზე – „კიდობანი“ („Ковчег“).
„სხვადასხვა პოლიტიკური შეხედულებების ადამიანები გაერთიანდნენ უკრაინასთან ომის წინააღმდეგ. ჩვენ ავამუშავეთ პროექტი „კიდობანი“ – დახმარების სერვისი რუსეთელებისთვის, რომლებიც იძულებულნი გახდნენ, დაეტოვებინათ ტოტალიტარული რუსეთი საკუთარი ანტისაომარი პოზიციის გამო. შემოგვიერთდით!“ – ასე წარადგინა, სოციალური ქსელების მეშვეობით, თავისი პროექტი თავად პროექტის ავტორმა მ. ხოდორკოვსკიმ, რომელმაც მოახეხა რუსეთში ნაპარავი მილიარდების ნაწილის შენარჩუნება და არაფრის დიდებით არ ცხრება. „კიდობანი“ საქართველოშიცაა ამოქმედებული, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, კუროპტევის „თავისუფალი რუსეთის“ სახით და ორგანიზაციის სტამბულის უჯრედთან ურთიერთქმედებით. თურქეთთან და საქართველოსთან ერთად, პროექტი სომხეთშიც მუშაობს. აი რა დაწერა „თავისუფალმა რუსეთმა“ თავის გვერდზე „ფეისბუკში“ , 2022 წლის 2 მაისს:
„2019 წლიდან მოყოლებული, ჩვენ, სამხეთ კავკასიის Free Russia Foundation-ში, დახმარებას ვუწევთ მათ, ვინც იძულებული გახდა, პოლიტიკური დევნის გამო, რუსეთი დაეტოვებინა. ამჟამად ჩვენთან ფუნქციონირებენ შელტერები თბილისსა და ერევანში, სადაც შეგიძლიათ, გაჩერდეთ, ვიდრე არ იპოვნით მუდმივ საცხოვრებელ ადგილს. ჩვენ ასევე დაგეხმარებით, გაერკვეთ ახალ ქვეყანაში: გიპასუხებთ ყოფით შეკითხვებზე, მოგაწვდით საჭირო კონტაქტებსა და ხელს შეგიწყობთ ადაპტაციაში“.
მაშასადამე, რაიმე კარგის მოლოდინი „თავისუფალი რუსეთის“ მხრიდან არ უნდა გვქონდეს. მაგრამ როგორ შეუძლიათ რუს ან ბელორუს ემიგრანტებს ვითარებაზე გავლენის მოხდენა? – შეიძლება, ეს შეკითხვა გაუჩნდეთ მკითხველებს. საქმე მხოლოდ ხოდორკოვსკის ან, შესაძლოა, დასავლეთის სპეცსამსახურების მიერ გაწეულ დაფინანსებაში არ გახლავთ. საქართველოში კუროპტევის მსგავსი ემიგრირებული რუსები და სხვები მჭიდროდ მოქმედებენ ადგილობრივ დესტრუქციულ ოპოზიციასთან ერთად, ოპოზიციასთან, რომელიც აქტიურად ცდილობს, საქართველო რუსეთს შეეჯახოს და მიხეილ სააკაშვილის ციხიდან გათავისუფლების იმედებს იტოვებს. პოლიტიკურმა ემიგრანტებმა ჩვენს ქვეყანაში ადაპტაცია გაიარეს, ოპოზიციის მხრიდან ღებულობენ პოლიტიკურ, მორალურ და იურიდიულ მხარდაჭერას. ასეთ პირობებში ემიგრანტები თავისუფლად ატარებენ ჩვენს ტერიტორიაზე ანტირუსულ მიტინგებს, მოუწოდებენ ამჟამინდელი რუსეთის ხელისუფლების დამხობისკენ, მართავენ მრგვალ მაგიდებსა და კონფერენციებს არა სამეცნიერო მოხსენებებით, არამედ ღიად ექსტრემისტული საკითხებით…
გიგა ბოკერია, რომელმაც გააჟღერა ბაკურიანში გამართული ოპოზიციის კონსულტაციები ამერიკელ პოლიტიკურ კონსულტანტ პიტერ აკერმანთან, „ხელისუფლების არაძალადობრივი შეცვლის მეთოდების“ თაობაზე, ფაქტობრივად კურირებს საქართველოში „თავისუფალი რუსეთის“ მოღვაწეობას (კუროპტევის მჭიდრო კავშირებზე ადგილობრივ დესტრუქციულ ორგანიზაციებთან, სააგენტო „საქინფორმი“ ჯერ კიდევ 2019-2020 წლებში წერდა). თბილისის 1-ლ სკოლასთან „ევროპული საქართველოსა“ და ელენე ხოშტარიას (ბოკერიას ერთ-ერთი უახლოესი იდეური თანამეინახე) მიერ „თავისუფალ რუსეთთან“ ერთად გამართული ანტირუსული მიტინგები არა იმდენად ანტირუსულია, რამდენადაც მიმართულია საქართველოს ხელისუფლების წინააღმდეგ…
სურათზე: ეგორ კუროპტევი და გიგა ბოკერია 2019 წლის ივნისის „გავრილიადაზე“.
სხვათა შორის, არ უნდა დაგვავიწყდეს ისეთი პერსონაჟიც, როგორიც ვიტალი შკლიაროვია – წარმოშობით ბელორუსი ე. წ. „პოლიტტექნოლოგი“ (რუსულ ლექსიკონში შკლიაროვისთვის უფრო შესაფერისი სიტყვა არსებობს: подрывник), რომელიც 2018 წელს, საქართველოს პრეზიდენტის არჩევნებზე, „ნაცმოძრაობის“ კანდიდატს უწევდა დახმარებას. ბელორუსიაში 2020 წელს მომხდარი არეულობების ერთ-ერთი მამოძრავებელი, როდესაც პრეზიდენტად კვლავ არჩეული ლუკაშენკოს დამხობას ცდილობდნენ, შკლიაროვი იყო. ამის გამო იგი ბელორუსმა სამართალდამცავებმა დააკავეს, მისი ბრალი დამტკიცდა და სასამართლომ სასჯელი მიუსაჯა, თუმცა მალევე მინსკში მაშინდელი აშშ სახელმწიფო მდივანი მაიკ პომპეო ჩავიდა და შკლიაროვისთვისაც მოიცალა (ფორმალურად პომპეოს ჰქონდა ამის საბაბი – შკლიაროვს ამერიკული მოქალაქეობა აქვს); „პოლიტტექნოლოგი“ ჯერ ციხიდან შინაპატიმრობაში გადაიყვანეს, რის შემდეგ საკმაოდ მალე საერთოდ გაათავისუფლეს და ამერიკაში გაუშვეს. ახლა ეს შკლიაროვი ისევ საქართველოშია და „თავისუფალ რუსეთთან“ თანამშრომლობს.
სურათზე: ვიტალი შკლიაროვი
როგორც ზემოთ ნახსენები ბოკერია, ისე კუროპტევი, დაინტერესებულნი არიან რუსეთიდან, ბელორუსიიდან და ა. შ., საქართველოში ანტირუსულად განწყობილი მიგრანტების ახალი ტალღის მოდინებაში. კუროპტევი ყველას ამშვიდებს, ვისაც საქართველოს საიმედოობაში ეჭვი უჩნდება:
„ვაცნობებ ყველას, ვინც საქართველოში განიცდის, რომ რუსეთიდან შემოსულ მოქალაქეებზე კონტროლი არ არსებობს. საქართველოს უშიშროების სამსახური ყოველ დღე მოდის დაქირავებულ ბინებში, სასტუმროებში, გესტჰაუსებში და აწარმოებს ახლად ჩამოსული რუსეთელების ანკეტირებას. ეს რეგისტრაციის ერთგვარი ფორმაა, ასე ვთქვათ. ვიმედოვნებ, რომ ეს ცოტა დაამშვიდებს მათ, ვინც უკონტროლო ნაკადის გამო ღელავს. ნაკადი სავსებით კონტროლირებადია საზღვრიდან, საქართველოში ყოფნის ბოლომდე“ – წერს კუროპტევი. იგი სთხოვს რუსეთის მოქალაქეებს, არ ინერვიულონ, მოვლენებს „ნორმალურ პროცესად“ აფასებს, ვინაიდან „არ არის ვიზები და მოდის დიდი ტალღა“. „რაც შეეხება საკითხს, გადასცემენ თუ არა მოსკოვში ინფორმაციას, გიპასუხებთ: ამ ტალღამდე უფრო ადრე ბევრად უფრო მეტი მნიშვნელოვანი ინფორმაცია არსებობდა, მაგრამ ეს ინფორმაცია არავის არსად არ გადაუცია“ – ამბობს კუროპტევი“ (წყარო:«Эхо Кавказа», 10.03.2022).
სურათზე: ეგორ კუროპტევმა ცესკოს შენობასთან ბელორუსები მოყარა, ადგილობრივ არჩევნებზე ბელორუსული სადამკვირვებლო დელეგაციის წინააღმდეგ პროტესტით. 2021 წ. სექტემბერი.
ჩვენმა სტუმართმოყვარე ხელისუფლებამ ოდესღაც უთხრა ეგორს: „ძვირფასო, თავი იგრძენი, როგორც სახლში!“. ეგორიც ამ მოპატიჟებას სიტყვა-სიტყვით ასრულებს. გარდა იმისა, რომ კუროპტევი, ემიგრანტების მონაწილეობით მართავს მიტინგებს თბილისისა და საქართველოს ზოგი სხვა ქალაქის ცენტრში, ლოზუნგით – „პუტინი მკვლელია!“, მანვე, 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების დროს, განახორციელა საინფორმაციო დივერსია ერთ-ერთი პოლიტიკური პარტიის წინააღმდეგ, რომელსაც კანონები არ დაურღვევია, მაგრამ დასავლეთის მიერ უკონტროლოდ მიიჩნეოდა. საინფორმაციო იერიში კუროპტევმა ე. წ. საინფორმაციო ცენტრ „დოსიე“-ს საშუალებით მიიტანა, რომელიც ისევ და ისევ მიხაილ ხოდორკოვსკის ეკუთვნის… კუროპტევი შემდეგ უარყოფდა თავის კავშირს ხოდორკოვსკის შვილ პაველთან, მაგრამ „თავისუფალი რუსეთის“ კავშირი ხოდორკოვსკისთან აშკარაა; კუროპტევის მიერ ამ კავშირის უარყოფა საქართველოს სპეცსამსახურებისადმი მის მოწოდებასთან ერთად, ჩატარდეს ხოდორკოვსკის დივერსიულ რესურსზე გამოქვეყნებული მასალის შესწავლა, მხოლოდ ღიმილს იწვევს…
მისამართზე, სადაც იურიდიულად არის დარეგისტრირებული „თავისუფალი რუსეთი“, კერძოდ: თბილისი, დიდუბის რაიონი, თევდორე მღვდლის ქ.№ 49, ბ. 61 (ეს ჩვეულებრივი საცხოვრებელი სახლია, ძველი აშენებული კორპუსი), 2021 წლის 12 ივლისს რეგისტრაცია კიდევ ერთმა ორგანიზაციამ, სახელწოდებით „სამოქალაქო იდეები“ (საიდენტ. ნომერი: 402189001), გაიარა. „სამოქალაქო იდეების“ დირექტორი გახლავთ კობა ბასიალაია – ელექტრონულ მისამართად „სამოქალაქო იდეებს“ იგივე მისამართი აქვს მითითებული, რაც „თავისუფალ რუსეთს“ – egor.kuroptev @ gmail.com. ბასილაიამ მიაღებინა В11 ლიცენზია ტვ „სტარვიზიას“ (თავად კი მისი დირექტორი გახდა), რომელიც 2015-2020 წლებში ფუნქციონირებდა და რუსულ ენაზე აწარმოებდა ანტირუსულ პროპაგანდას. ბუნებრივია, რომ კუროპტევი მუშაობდა ამ ტელევიზიაში, იღებდა ჰონორარებს. სხვათა შორის, კუროპტევს 2021 წელს უფიქსირდება ფულადი შემოსავალი კომპანია „კოკა-კოლასგან“. როგორც ცნობილია, „კოკა-კოლას“ ქართული კომპანიის მფლობელი თემურ ჭყონია მთავრობის ოპონირებას ეწევა.
კუროპტევი ხშირად დადის საქმიან მოგზაურობებში, იმყოფებოდა ისეთ „არადემოკრატიულ“ ქვეყნებში, როგორც აზერბაიჯანი, ყატარი, ჩინეთი… იღებს და იძლევა ინსტრუქციებს პოლონეთში, გერმანიაში, სომხეთში და სხვა ქვეყნებში. ძალიან სწუხს ჩვენს მეზობელ სომხეთსა და აზერბაიჯანში „კრემლის გავლენაზე“ და ამ თემას იუტუბ-არხზე გადაცემებს უძღვნის (კუროპტევის ასეთი აქტივობები, სხვათა შორის, ნაკლებად ესიამოვნებათ სომხეთსა და განსაკუთრებით, აზერბაიჯანში!). ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ძალიან უყვარს თავისუფლება და ღიაობა, ხოლო რუსეთი არ უყვარს მისი ჩაკეტილობისა და ჟურნალისტებისადმი მტრული დამოკიდებულების გამო, თავად მალავს თავის ოფისს და „გადაუმოწმებელ“ ჟურნალისტებთან ურთიერთობას გაურბის (ჟურნალისტს, რომელმაც ტელეფონით მოკლე კომენტარი სთხოვა „თავისუფალი რუსეთის“ საქართველოში მოღვაწეობის შესახებ, კუროპტევმა უარი უთხრა იმ მიზეზით, რომ ციტატა: „მე საქართველოში ყველა ჟურნალისტს ვიცნობ, თქვენ არ გიცნობთ“). მიუხედავად ამისა, ჩვენ დავადგინეთ მისამართი, სადაც „შეიფარეს“ კუროპტევის ოფისი და მისი „კრიშაც“ – რას ვიზამთ, საქართველო პატარა ქვეყანაა, ვერაფერს დამალავ.
«როგორ მოვატყუოთ ქართული სახელმწიფო ორგანოები» – ინსტრუქცია საქართველოში მომავალი უკრაინელებისთვის
ასე შეიძლება დავახასიათოთ საქართველოში მომავალი უკრაინელებისთვის შექმნილი ტელეგრამ-არხის (ასევე ფუნქციონირებს ე. წ. ფონდ „მოწყალების“ ძირითადი საიტი) მოწოდებების ნაწილი. კერძოდ, იქ წერენ:
„ამჟამად საქართველოს ხელისუფლებას სიტყვიერი შეთანხმება აქვს ქართველ მესაზღვრეებთან იმაზე, რომ უკრაინელების შემოშვება რუსეთის ტერიტორიიდან მოხდეს დოკუმენტების მინიმალური რაოდენობის საფუძველზე (მანქანის მართვის მოწმობა და დაბადების მოწმობა). მიმდინარეობს მუშაობა ოფიციალური ნორმატივების შემოღებაზე. ეს ნიშნავს, რომ ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში, როდესაც ეს შეთანხმება ირღვევა, ჩვენ საქმეში ვრთავთ ჩვენს იურისტს და იგი ვითარებას საკონსულოს მეშვეობით აგვარებს. მაგრამ: საქართველოს განსაკუთრებული მიდგომა აქვს უკრაინელებთან, რომლებსაც მეორე, რუსეთის მოქალაქეობაც აქვთ. სხვანაირად რომ ვთქვათ, საქართველოს საზღვარზე უმჯობესია, ამის აფიშირება არ მოახდინოთ და მხოლოდ უკრაინული დოკუმენტები წარმოადგინოთ. რუსეთიდან უკრაინელების შემოსვლა მიჩნეულია გადაუდებელ შემთხვევად (რადგანაც რუსეთი ქვეყანა-აგრესორია) და ზემოთ აღწერილი წესით ხდება, ხოლო მესამე ქვეყნიდან (სომხეთი, თურქეთი, აზერბაიჯანი) საზღვრის გადაკვეთა ასეთ შემთხვევებს არ განეკუთვნება ანუ მესაზღვრეებს შეუძლიათ, დოკუმენტების სრული ჩამონათვალი მოითხოვონ“.
ამ ინსტრუქციიდან გამომდინარეობს, რომ საქართველოს ხელისუფლება მოქმედებს ჰუმანიტარული მოსაზრებებით და იგი დიდ დათმობებზე წავიდა უკრაინული მხარის სასარგებლოდ, როდესაც თვალს ხუჭავს სუვერენული სახელმწიფოსთვის ლტოლვილების არც თუ მთლად უსაფრთხო შემოდინებაზე, რომელთა შორის, შესაძლოა, იყვნენ ჩვენი ქვეყნის სხვადასხვა არაკეთილისმოსურნენი. მაგრამ, ამას გარდა, უკრაინელ ლტოლვილებს კიდევ სთავაზობენ ქართველი მესაზღვრეების მოტყუებას, რაიმე ინციდენტის შემთხვევაში კი მათ ხელს საკონსულო დააფარებს.
საქართველოში უკრაინის ელჩის მოვალეობის შემსრულებლის, ანდრეი კასიანოვის სიტყვებით, 3 აპრილის მდგომარეობით, საქართველოში იმყოფებოდა 20723 უკრაინის მოქალაქე და ეს ციფრი ყოველ დღე იზრდებოდა (და იზრდება). ბევრი მათგანი არ საჭიროებს ქართული სახელმწიფოს მხრიდან განსაკუთრებულ დახმარებას, მაგრამ უკრაინელების არც თუ ისე მცირე რაოდენობა საქართველოსგან იღებს ფინანსურ დახმარებას, საცხოვრებლის ხარჯის დაფარვის სახით. სასტუმროების ხარჯებს ადგილობრივი მუნიციპალიტეტები და ტურიზმის დეპარტამენი ფარავენ. ერთი მხრივ, ეს კარგია ამ სასტუმროების მფლობელებისთვის, მაგრამ ცუდია, რომ ეს მხარდაჭერა ქართველი გადასახადის გადამხდელების ხარჯზე ხორციელდება.
ზემოთ აღნიშნული ტელეგრამ-არხი, რომელიც საქართველოში მყოფ უკრაინელებს რჩევებს აძლევს, ასევე წარმოადგენს კუროპტევის კანტორის ერთგვარ გაგრძელებას და იგი ყოველმხრივ ცდილობს, უკრაინელი ლტოლვილები პოლიტიკურ აქციებში ჩაითრიოს. სწორედ ამ არხმა (სხვა ანალოგიურ ინტერნეტ-რესურსებთან ერთად) გამოაქვეყნა თბილისში 15 მაისს შემდგარი კუროპტევის მიტინგის – „პუტინი მკვლელია“ ანონსი. ჯერ-ჯერობით მათ ვერ შეძლეს, უკრაინელი ლტოლვილების ძირითადი მასის ადგილიდან დაძვრა, მაგრამ ასეთი მცდელობები, როგორც ჩანს, გაგრძელდება და გაძლიერდება საქართველოში ლტოლვილების ნაკადის ზრდასთან ერთად.
სურათზე: 15 მაისის მიტინგი პარლამენტთან.
Conflict Intelligence Team („კონფლიქტების დაზვერვის გუნდი“)
კიდევ ერთი საინტერესო ორგანიზაცია, რომელიც საქართველოში გამოჩნდა (ამ ეტაპზე მხოლოდ ფაქტობრივად, მაგრამ არა დე იურე) და რუსი ოპოზიციონრებისგან შედგება, არის Conflict Intelligence Team, შემოკლებით – CIT. უფრო ზუსტად რომ ითქვას, ეს არა პარტიული აზრით ოპოზიციური ორგანიზაციაა, არამედ უფრო თავის სახელწოდებას რომ ამართლებს, პირდაპირი გაგებით – სადაზვერვო, ნაწილობრივ საჯაშუშო ორგანიზაცია. 2014 წელს შექმნილ CIT-ს (მაშინ მას სხვა სახელწოდება ჰქონდა – “War in Ukraine”) სათავეში უდგას რუსეთის მოქალაქე რუსლან ლევიევი. სწორედ ასე წარმოუდგება იგი ფართო პუბლიკას, თუმცა მისი ნამდვილი სახელია – რუსლან ლეონიდის ძე კარპუკი (დაიბადა ხაბაროვსკში 1986 წლის 22 აგვისტოს).
CIT სირიაში და, განსაკუთრებით, დონბასში მიმდინარე საომარ მოქმედებებზე წერდა. 2022 წლის 24 თებერვალს უკრაინაში დაწყებული სპეცოპერაციის შემდეგ, ბუნებრივია, იგი დაკავდა ამ სამხედრო ოპერაციით. CIT-ის ინფორმაციებს ხშირად იხმობს დასავლელ ჟურნალისტთა ნაწილი და მას „ნეიტრალურად“ მიიჩნევენ, მაგალითად, გერმანული გაზეთის “DIE WELT” (და მისი იუტუბ-არხის) მოსკოვის კორესპონდენტი კრისტოფ ვანერი.
რუს სამართალდამცავებს ლევიევის გუნდის მიმართ თუმცა კი უჩნდებოდათ შეკითხვები, მაგრამ ლევიევი და მისი ხალხი არასოდეს ყოფილან ბრალდებულნი სისხლის სამართლის დანაშაულებში. ეს იმითაც უნდა იყოს გამოწვეული, რომ (როგორც „ვიკიპედიაში“ წერია) იურისტმა ლევიევმა რუსეთის საგამოძიებო კომიტეტის რეგიონულ წარმომადგენლობაში მუშაობაც მოასწრო და თავისი გამოცდილების საფუძველზე კარგად იცის, როგორ უნდა გაუკეთოს ორგანიზება საქმეს. რუსლანი დიდი ხანია, წუწუნებს, რომ ხელისუფლებამ იგი, შესაძლოა, „ნებისმიერ მომენტში“ დააპატიმროს, მაგრამ ეს არ მომხდარა არც CIT-ის ყალბი გამოძიების შემდეგ (რომელიც მან ფრიად სპეციფიკურ დასავლურ საგამოძიებო ფონდ “Bellingcat”-თან ერთად ჩაატარა), როდესაც 2014 წელს დონბასში ჩამგდებულ მალაიზიურ „ბოინგთან“ (რეისი M17, ამსტერდამი – კუალა-ლუმპური) დაკავშირებით ბრალი რუსეთს დასდეს, არც თვით 2022 წლის 24 თებერვლის შემდეგ, როდესაც ლევიევი და მისი CIT, სულ მცირე, კიდევ რამდენიმე დღის მანძილზე აგრძელებდნენ თავისუფლად წერას უკრაინაში მიმდინარე საბრძოლო მოქმედებების შესახებ, თავად კი ამ დროს რუსეთში იმყოფებოდნენ.
ჩვენთვის ცნობილი გახდა, რომ ლევიევმა ან უკვე გადააბიჯა კანონის ზღურბლს ან მალე იზამდა ამას, როდესაც იგი თბილისში გამოჩნდა და „იუტუბზე“ თავის ფასიან გამომწერებს აცნობა ამის შესახებ, თან დაქირავებული საოფისე ფართი აჩვენა. ლევიევმა რუსეთის სამართალდამცავ ორგანოებს დაასწრო და მშვიდობიანად გადმობარგდა საქართველოში, სამაგიეროდ, თავისი საქციელით მან საფრთხის ქვეშ დააყენა და მომავალშიც საფრთხეს შეუქმნის თბილისსა და მოსკოვს შორის ბოლო დროს უფრო გაწონასწორებულ ურთიერთობებს – სხვა სიტყვებით, საქართველოს უსაფრთხოებას.
საქმე ისაა, რომ ლევიევი, როდესაც იგი ფორმალურად კანონიერად ეწევა მონაცემების შეგროვებას ე. წ. Crowdsourcing-ის მეშვეობით, მოუწოდებს რა თავის მრავალრიცხოვან გამომწერებს მთელი რუსეთის ტერიტორიაზე, გამოაგზავნონ ინფორმაციები და სიახლეები (ფოტო, ვიდეო) მათთვის ხელმისაწვდომი წყაროებიდან, ამ მონაცემებს იყენებს, როგორც სადაზვერვო მონაცემებს. ასე მაგალითად, 25 აპრილს გაკეთებულ თავის ვიდეომიმართვაში მოხალისეთა მიმართ, ლევიევმა მათ მოუწოდა, გამოაგზავნონ საკუთარი დაკვირვებები 9 მაისის ზეიმთან დაკავშირებით წარმოებული რუსული სამხედრო ტექნიკის გადაადგილებისა და სამხედროების თავმოყრის ადგილების შესახებ, რეგიონების მიხედვით. ამით, როგორც მან თავად აღნიშნა, შეიქმნება „გამოძიების ჩატარების პირობები“, როგორც ამას ადგილი ჰქონდა 2014 წელს, “Bellingcat”-ის მუშაობის დროს. მთავარი კი ის არის, როგორც ამას ლევიევი ამბობს სავსებით დაუფარავად, მოხდეს უკრაინაში (რუსების მიერ) ჩადენილ სამხედრო დანაშაულებათა ფაქტების და მტკიცებულებების შეგროვება „ყველა დამნაშავე პირის სამომავლო დევნის მიზნით“.
საინტერესოა, ქართველ სამართალდამცავებს, რომლებმაც შესაძლებელი გახადეს ლევიევის მოხვედრა თბილისში და აქ მისთვის სამუშაო პირობების შექმნა, წარმოუდგენიათ, რა რისკის წინაშე ვდგებით? ლევიევ-კარპუკს ხომ თბილისის მეორე ჰააგად გადაქცევა გადაუწყვიტავს… ჩვენი მთავრობა ამბობს, რომ დაუშვებელია საქართველოს ჩათრევა უკრაინის ომში, მაგრამ ეს სწორედ ასეა – ჩვენ გვითრევენ ჰიბრიდულ ომში. რუსეთი ამ საკითხს ასე უბრალოდ არ დატოვებს, თუკი ლევიევს „ფრთების გაშლის“ საშუალებას მივცემთ.
ამის პირდაპირი ნიშანია ის, რომ რუსეთის საგამოძიებო კომიტეტმა 18 მაისს მიმართა მოსკოვის ბასმანის რაიონის სასამართლოს მოთხოვნით, დაუსწრებლად იქნას დაპატიმრებული რუსლან ლევიევი, რუსეთის შეიარაღებული ძალების გამოყენების შესახებ წინასწარი გამიზვნით ყალბი ინფორმაციების გავრცელების გამო. თუკი საქართველო ახლა განაგრძობს ლევიევსა და მის კანტორაზე მზრუნველობას, რომელიც არა მხოლოდ საკუთრივ ლევიევისგან, არამედ კიდევ რამდენიმე პროგრამისტისგან და სხვა სახის სპეციალისტებისგან შედგება, რუს-ამერიკელი პროპაგანდისტის (რუსეთის მოქალაქის), 1993 წელს დაბადებული მაიკლ სიდნეი ნაკის ჩათვლით, მოსკოვს კითხვები გაუჩნდება ჩვენი მთავრობის მიმართ, თუ რატომ იქცევა იგი ასე. რასაკვირველია, ლევიევი და მისი CIT არ წარმოადგენენ ისეთ სიდიდეებს, რომ მათ გამო რუსეთმა საქართველოს სამხედრო ძალით შეუტიოს, მაგრამ გარკვეულ „ზომებს“, სხვა სახისას, მაგრამ ყველასათვის არასასიამოვნო ხასიათისას, იგი აუცილებლად მიმართავს. რაში გვჭირდება ჩვენ ეს?! რატომ გამოვცადოთ ბედი ჩვენი ინტერესების საწინააღმდეგოდ?! რატომ არ უნდა ვუთხრათ ამ გასაოცარ მოქალაქეებს: „რუსლანჩიკ, მაკი-ნაკი, თქვენ დაკავებულნი ხართ საერთაშორისო იურისპრუდენციის საკითხებით; მაშ რატომ არ გსურთ, პირდაპირ ჰააგისკენ გაქუსლოთ?!“ – ეს იქნებოდა ლოგიკური და პატიოსანი მიდგომა!
სურათზე: კარპუკი და ნაკი.
უნდა გვესმოდეს, რომ ლევიევის CIT-ის ამოცანა “Bellingcat”-ის ამოცანის იდენტურია – ვითომ ობიექტური ჟურნალისტური გამოძიებებით რუსეთის და მისი ოფიციალური წარმომადგენლების, სამხედროების, პოლიტიკოსების და სხვების სანქციონირებისათვის ნიადაგის მომზადება. ასე იყო 2014 წლიდან მოყოლებული, არაერთხელ, მოსკოვში ყოველივე ამას ითმენდნენ, მაგრამ ახლა ამ მოთმინების დასასრული დადგა. საქართველოს არ სჭირდება რუსეთთან კონფლიქტი ზელენსკის გამო და, მით უმეტეს, კუროპტევისა და ლევიევის გამო.
საქართველოს ოფიციალური ხელისუფლება როგორღაც დუნედ რეაგირებს ჩვენს ქვეყანაზე მომდგარი შავი ღრუბლების მიმართ. მაგრამ იმავე ხელისუფლებამ დაამტკიცა, რომ შეიძლება გადამჭრელი ზომების გატარება, მიუხედავად ამერიკის ელჩის და საქართველოს სხვა დასავლელი „მეგობრების“ პოზიციისა. მთავარია, რომ გადაწყვეტილებების მიღების საფუძველი საქართველოს ინტერესები იყოს. ჩვენმა ხელისუფლებამ სავსებით დასაბუთებულად არ შემოუშვა საზღვარზე რუსეთის მედიალანდშაფტში ისეთი ცნობილი პირები, როგორებიც არიან ლიუბოვ სობოლი და დმიტრი გუდკოვი. რატომ მოიქცა ჩვენი ხელისუფლება ასე? – იმიტომ, რომ არ გამოიწვიოს ზედმეტი, საქართველოსთვის არასაჭირო გაღიზიანება მოსკოვში. არა იმიტომ, რომ საქართველოში ვინმეს უნდა ეშინოდეს, არამედ იმ მიზეზით, რომ ეს არაგონივრული იქნებოდა ჩვენი მხრიდან. მაშ ასე: ბევრად უფრო არაგონივრული გამაღიზიანებელი, შეიძლება, გახდნენ ისეთი ტიპაჟები, როგორებიც არიან რუსლან ლევიევი და ზემოთ ჩამოთვლილი პერსონაჟები. საქართველოს ისინი არაფერში არ სჭირდებიან და უმჯობესი იქნება, რომ მათ დატოვონ ჩვენი ქვეყანა. ჩვენ ხომ არ გადავცემთ მათ რუსეთის სახელისუფლებო ორგანოებს; დაე უბრალოდ წავიდნენ ევროპაში ან კიდევ სადმე სხვაგან, უფრო შორს.
სურათზე: საქართველოში არშემოშვებული ლიუბოვ სობოლი ინტერვიუს ართმევს საქართველოში შემოშვებულ ლევიევს.
„ეხო კავკაზას“ ჟურნალისტურ შეკითხვაზე საქართველოს სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურმა შემდეგი პასუხი გასცა:
„ბუნებრივია, საქართველოს სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახური ახორციელებს კონტროლს როგორც სახელმწიფო საზღვარზე, ისე ქვეყნის შიგნით. კონტროლის მექანიზმები კომპლექსურია და შედგება რამდენიმე ეტაპისაგან. ბუნებრივია, სახელმწიფო უსაფრთხოების მიზნებიდან გამომდინარე, ამასთან დაკავშირებული ინფორმაციის გასაჯაროება დაუშვებელია. ასევე დაუშვებელია კონტროლის მექანიზმებზე ღია საუბარი“. სუს-ში ამტკიცებენ, რომ სამართალდამცავი ორგანოები მთლიანად აკონტროლებენ ქვეყნის უსაფრთხოებასა და „აქტიური საფრთხეების კერები“ ქვეყანაში არ შეინიშნება“.
მაგრამ, სწორედაც რომ შეინიშნება!
სამწუხაროდ, ამ საფრთხეების გაგების დეფიციტია პარლამენტშიც, მმართველი „ქართული ოცნების“ წარმომადგენლებს შორის. მეტიც, ხანდახან ძნელია, დავარქვათ ადეკვატური მიმდინარე მოვლენების მათეულ აღქმას (წყარო: „მედიაპრესი“):
„კუროპტევის შესახებ მსმენია, ის ჯერ კიდევ სააკაშვილის დროიდან აქტიურობს, თუმცა მათი საქმიანობის შესახებ ბევრი არაფერი ვიცი. რაც შეეხემა მათ მიერ გამართულ საპროტესტო აქციებს, ვფიქრობ, რომ აზრის გამოხატვის უფლება ყველას აქვს, გამოხატვის თავისუფლება როდესაც ჯდება კანონის ჩარჩოებში, ამაში პრობლემას ვერ ვხედავ. თუ კანონი დაირღვევა, აბსოლუტურად არ აქვს მნიშვნელობა ეს ანტიპუტინისტური იქნება თუ სხვა რამ, ამ შემთხვევაში სახელმწიფო იმოქმედებს კანონის სრული დაცვით. რუსეთის გაღიზიანებაზე ჩვენ პოლიტიკას არ ვაგებთ, ჩვენ გვაქვს ჩვენი სახელმწიფო ინტერესი და ჩვენი ღირებულებები და როცა ღირებულებებზე ვლაპარაკობთ, სწორედ ეს არის რომ შეკრებების და გამოხატვის თავისუფლება არის ყველასთვის დაცული. თუ ვინმე კანონს დაარღვევს, პასუხიც შესაბამისი იქნება. დღეს ჩვენი ქვეყანა არის რუსეთის მიერ ოკუპირებული და ჩვენი პრიორიტეტია სწორედ ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა”– სოზარ სუბარი.
„ჩვენმა საზოგადოებამ ძალიან კარგად იცის, რომ მოღალატეთა პარტიამ ვგულისხმობ ნაციონალურ მოძრაობას და მის განშტოებებს, მათ შეფარვით აქვთ თითქოს დასავლური კურსი და სინამდვილეში კი ისინი ყოველთვის რუსეთის ინტერესების განხორციელებას ცდილობენ. ფაქტობრივას, ეს არის რუსული ჰიბრიდული ძალის წარმონაქმდები, რომელთა ინტერესი არისმ, რომ რაც შეიძლება მეტად საქართველოსა და ევროკავშირის პარტნიორული ურთიერთობა. საზოგადოება ამავე დროს იმასაც ხედავს, რომ მათი ნებისმიერი ასეთი განზრახვა ყოველთვის კრახით სრულდება. ჩვენ მოღალატეთა პარტიიდან გვაქვს მოლოდინები, რომ კიდევ უფრო მეტად გააქტიურდებიან რომ დააზიანონ ქვეყანა, აქ ისინი ჩართავენ ჰიბრუდული ძალის სხვადასხვა განშტოებებს, მაგრამ მინდა ჩვენი საზოგადოება დავარწმუნო, რომ მათ ამგვარი მოღალატეობრივი მცდელობებიდან, არანაირი შედეგის მიღწევის შანსებიარ ექნებათ. რაც შეეხება რუსეთის მიზანმიმართულად გაღიზიანებას, ცხადია მათ აქვთ კონკრეტული მიზანი, ერთია საქართველოს ევროკავშირთან გაწევრიანების შანსის განეიტრალება და მეორეს მხრივ მათი მიზანი არის საქართველოს ჩათრევა საომარ მოქმედებებში. ამ ორი მიზნის მისაღწევად ისინი ბოლომდე იხარჯებიან, თუმცა მათ არანაირი უნარი არ გააჩნიათ, რომ ეს მავნებლური მიზნები განახორციელონ. ჩვენი ხელისუფლება და შესაბამისი ორგანოები მტკიცედ დგას ეროვნული უსაფრთხოების სადარაჯოზე და რაც მთავარია ჩვენი მოსახლეობა, რომელიც აცნობიერებს არსებულ საფრთხეებს“.- რატი იონათამიშვილი.
„ის, რომ ნაციონალური მოძრაობა სხვა საკრიტიკებს მხოლოდ ეროვნული კუთვნილების გამო, და ამას თვითონ აკეთებს, ეს ძალიან ცუდად მეტყველებს თავად ამ პარტიაზე. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, როდესაც დღეს, რუსეთის ფედერაციასთან დაკავშირებულ პირებთან და ორგანიზაციებზე გვაქვს საუბარი, ყოველთვის არსებობს რისკები და საჭიროებს ყურადღებას ვიდრე სხვა შემთხვევაში. ეს არ უნდა გამოირიცხებოდეს, ასეთი მდგომარეობა, უკრაინისგან დამოუკიდებლადაც გვაქვს ჩვენ, ვინაიდან რუსეთის მიერ არის ქვეყნის ნაწილი ოკუპირებული, შესაბამისად, პროვოკაციების საფრთხე ყოველთვის არის. აქედან გამომდინარე, ბუნებრივია, რომ ამას ყურადღება სჭირდება და ამ თვალსაზრისით მაგრამ ჩვენ შეიძლება ეთნიკურად ბევრი რუსი ვნახოთ, რომელთანაც პრეტენზია გვქონდეს, შეიძლბა იყოს ბევრი ისეთი, რომელთანაც პრეტენზია არ იქნება გამართლებული, მაგალითად, დღეის მდგომარეობით, საქართველოში ჩამოსული რუსი იმიტომ რომ ის წარმომავლობით რუსია, კონფლიქტი ამ შემთხვევაში არ არის გამართლებული“ –მიხეილ სარჯველაძე.
„ჩემთვის ცნობილია მსგავსი აქციების შესახებ. როდესაც ასეთი დაძაბული სიტაციაა და და ასეთი მაღალია უსაფრთხოების რისკები, რა თქმა უნდა ისეთი რუსული ორგანიზაციებიც კი ვინც ერთი შეხედვით, რუსეთში პუტინთან დაპირისპირებულად ითვლებოდეს, ასეთი ორგანიზაციები რა თქმა უნდა მაღალი რისკების მატარებლები არიან გამომდინარე იქიდან, რომ შეიძლება ეს ყველაფერი იყოს საფარი და როგორც გამოიყურება შესაძლოა სინამდვილეში ასე სულაც არ იყოს. შესაბამისად, უსაფრთხოების სამსახურებს მეტი ყურადღება აქვთ მისაქცევი და ალბათ მიაქცევენ კიდეც რათა მსგავსი ორგანიზაციების მეშვეობით რუსეთმა თავის მიზნებს არ მიაღწიოს. ამიტომ, უნდა ვიყოთ მაქსიმალურად ფრთხილად“- ბექა დავითულიანი.
„მე ამის შესახებ არ ვიცი და რომ გითხრათ, ძალიან გამიკვირდა – მოგატყუებთ. მაგალითად, ჩვენი ოპოზიციის ერთ-ერთი რადიკალი გახლავთ რუსეთის საერთაშორისო უსაფრთხოების სპეციალისტი. როგორც იტყვიან, მე ყოფილი „კაგებეშნიკის“ არ მჯერა, ისევე როგორც არ მჯერა მიხეილ სააკაშვილის პროდასავლურობის. რუსეთის საგარეო უსაფრთხოების სპეციალისტის ქართული და დასავლური ღირებულებების მე არ მჯერა” – მამუკა მდინარაძე.
პარლამენტის ყოფილ სპიკერ არჩილ თალაკვაძესაც არაფერი გაუგია კუროპტევის შესახებ. ერთი სიტყვით, საპარლამენტო უმრავლესობაში ვითარებას საერთოდ არ ფლობენ, ისინი დაკავებულნი არიან იაფფასიანი ანტირუსული პოპულიზმით, რომელიც ზიანს აყენებს როგორც სახელმწიფო ინტერესებს, ისევ თავად ამ დეპუტატებს, ვინაიდან ნორმალური ადამიანების თვალში ისინი სასაცილოდ გამოიყურებიან. უმჯობესია, გაჩუმდნენ, ნუ შეუქმნიან პრობლემას თავიანთ მთავრობას, ხოლო საკუთარ თავებს ნუ გაიმასხარავებენ!
პარლამენტარებს და, არა მხოლოდ მათ, გვსურს, შევახსენოთ, რომ საქართველო რუსეთიდან მოვლენილი ანტირუსული ძალების მოსახერხებელი პლატფორმა მ. სააკაშვილის მმართველობის დროს იყო. სწორედ მაშინ შეიქმნა და მომზადდა რუსულენოვანი პროპაგანდისტური პული, რომელიც მოსკოვის წინააღმდეგ უპირატესად ჩრდილო კავკასიის ფოკუსირებით (მაგალითად, „ჩერქეზების გენოციდის“ საკითხი, ჩეჩნური საკითხი და სხვ.) მოქმედებდა. ახლა აშკარაა ამ ვითარების განმეორების მცდელობა, ოღონდ კიდევ უფრო დამანგრეველი მიზნებით, რომელთა ფარგლებში არა მხოლოდ რუსული, არამედ ქართული ხელისუფლებაც უნდა აღიგავოს. საჭიროა თვალების გახელა და მუდამჟამ „რუსულ საფრთხეებზე“ წუწუნის ნაცვლად, უფრო რეალური საფრთხეების დანახვაც.
გულბაათ რცხილაძე,
ევრაზიის ინსტიტუტის დამაარსებელი და ხელმძღვანელი
Российско-белорусско-украинская иммиграция и возможность политической дестабилизации в Грузии
Блиц-исследование НКО «Институт Евразии»
Как известно, на территории Грузии в настоящее время орудует множество россиян, белорусов и украинцев, часть которых проявляет политическую активность и ведет оппозиционную деятельность по отношению к России и ее руководству. Многие грузины удивляются , откуда у этих людей, преимущественно молодого поколения, водятся деньги – просят заключать договора на аренду квартир и достаточно нормально платят. Но они ведь оторваны не только от места жительства в России, Белоруссии или на Украине, но еще и от работы. Дистанционно даже при очень качественном интернете долго не поработаешь, надо так или иначе появляться на рабочее место. Ко всему прочему есть и проблема снятия денег со счетов российских банков в грузинских банкоматах с помощью российских карт и т. д. То есть, алогичность ситуации налицо.
Автор этих строк встретил в одном из тбилисских кафе русскоговорящую пару, которая на планшете и ноутбуке заполняли документы и изучали методы получения американской и канадской виз, а также иной юридической помощи для беглецов из России и Белоруссии. Они также обсуждали методику общения с грузинскими правоохранительными органами. И таких пар встречал не только я.
Нельзя всех эмигрантов из России, Белоруссии и Украины подозревать в чем-то нехорошем, даже большинство из них, но среди этих эмигрантов есть определенная категория лиц, которые должны бы вызывать повышенный интерес правоохранителей. Это так называемые «противники режима» Путина и Лукашенко соответственно, которые используют территорию и ресурсы Грузии для подрывной работы против России и Белоруссии. Это автоматически противоречит интересам безопасности Грузии, но на некоторых примерах видно, что иммигранты не ограничиваются борьбой против своих стран происхождения и активно вмешиваются во внутригрузинские политические дела, тем самым увеличивая риски для безопасности нашей страны.
Мы провели блиц-исследование на тему политической иммиграции в Грузию и пришли к выводу, что политические эмигранты из России, Белоруссии и Украины преследуют деструктивные цели. Их заботит не только «режим Путина» и «режим Лукашенко», но и то, что в последнее время, особенно после начала военной операции России на Украине, наблюдается некоторая стабилизация и даже улучшение атмосферы в отношениях между Грузией и РФ. В Москве очень позитивно отнеслись к позиции грузинского правительства и его главы о том, что Грузия не собирается присоединяться к антироссийским экономическим санкциям и тем более, открывать т. н. второй фронт против своего большого северного соседа. Ведущие российские журналисты отзываются о Грузии только позитивно. Но и на дипломатическом уровне есть интересные новости: В рамках последнего телефонного разговора между переговорщиками Зурабом Абашидзе и Григорием Карасиным российский коллега заверил спецпредставителя главы грузинского правительства в том, что Россия услышала позицию Тбилиси о т. н. референдуме в Южной Осетии и Москва никак не поддерживает этот референдум. Это серьезный сигнал для всего грузинского общества, который должен быть оценен.
Такой расклад сил стратегически не устраивает Запад, который, как уже говорят в кулуарах правящей «Грузинской мечты», стал очень осторожо, но целенаправленно давить на неформального лидера нашей страны Бидзину Иванишвили, создавая ему определенные препоны финансового характера с тем, чтобы тот повлиял на российскую политику правительства Грузии и перенаправил ее в нужное для Запада русло. Менее осторожно, открыто и по-хамски делает это киевский режим, невзирая на массированную гуманитарную помощь, оказываемую украинцам грузинским народом и государством (Примечание: когда исследование было уже почти готово, пришла информация о получении грузинским МИД-ом письма от госсекретаря США Э. Блинкена, датированного еще 22-ым апреля, в котором говорится: «…когда весь мир отзывается о жестокой и непропорциональной войне России против Украины, призываю правительство Грузии, сделать все возможные шаги для поддержки Украины и ответственность возложить на РФ по поводу содеянных ею военных преступлений»).
Проведя блиц-расследование, мы удостоверились, что указанная выше категория иммигрантов преследует следующие цели:
- Использовать приграничную с Россией Грузию в качестве плацдарма для своей деятельности против Союзного государства России и Белоруссии;
- Подорвать отношения между Грузией и Россией (а также между Грузией и Белоруссией);
- По возможности ослабить (дискредитировать) нынешние грузинские власти и поддержать радикально антироссийскую оппозицию.
К сожалению, в Грузии не одна и не две организованные группы иммигрантов, финансируемых и управляемых внешними силами, которым безразличны интересы Грузии. Но на первом этапе, в рамках нашего исследования, внимание мы сфокусировали на двух организациях, основанных российскими гражданами и действующих в Грузии. Мы также заинтересовались общей картиной, отражающей пребывание украинских беженцев на территории нашей страны. Итак, предлагаем обзор итогов нашего блиц-расследования.
«Фонд Свободная Россия»
Организация под названием «Свободная Россия», которая в соцсетях представлена как “Free Russia Foundation”, зарегистрирована в Грузии 29 июля 2019 года (идентификационный код: 402141295). Основателем и руководителем «СР» является Егор Куроптев, рожденный в России 23 апреля 1986 года. Куроптев – активный сторонник Алексея Навального и ненавистник всего русского, уже давно бежал из России и в основном проживает в Грузии, так как наряду с российским паспортом у него есть и грузинское уд. личности (некоторое время состоял в браке с русскоязычной грузинской журналисткой Екатериной Котрикадзе, что и позволило ему обосноваться в стране на постоянной основе). Одним из помощников Куроптева в Грузии является Николай Левшиц, который ведет самый большой русскоязычный телеграм-канал о Грузии.
Сама организация «СР» является грузинским филиалом созданной в 2014 году в Вашингтоне головной организации и охватывает весь Кавказский регион, хотя юридически этот момент не отражен в регистрационных данных «СР» грузинской юстиции. «СР» – это сеть, управляемая из Вашингтона и представленная в Праге, Берлине, Киеве и Тбилиси. Организацию возглавляет Дэвид Крамер – бывший помощник госсекретаря США «по вопросам демократии, правам человека и труда», известный в Грузии, как один из американских лоббистов Михаила Саакашвили, часто критикующий нынешние власти (а сейчас и открыто призывающий официальный Вашингтон, ввести финансовые санкции против Бидзины Иванишвили!).
За этой организацией стоит Михаил Ходорковский – человек, миллиардер, который нечестным путем нажил состояние и хотел продать нефтяные богатства России Америке. Российским судом он также был уличен в расправе над бизнес-конкурентами с помощью заказных убийств и отсидел около 10 лет, будучи затем помилован президентом Путиным. Ходорковский переехал в Лондон и в 2014 году воссоздал там организацию под названием «Открытая Россия», в виде сетевого движения. Ходорковский, параллельно открывший фонд под таким же названием, заручился поддержкой некоторых известных в мире людей, в том числе Генри Киссинджера и Джейкоба Ротшильда.
«Открытая Россия» и правда открыто вела антигосударственную деятельность на территории России – через финансируемые ею проекты, которые на местах обслуживали конкретные проплаченные люди (вплоть до попыток подкупа представителей правоохранительных органов). «Открытки» не только радовались любым минусам России, но и способствовали тому, чтобы таких минусов было по-больше. Помимо прочего они поощряли таких журналистов (премия «Профессия – журналист»), как Х. Зеппельт – немецкий авантюрист, якобы «вскрывший» допинг-нарушения в российской олимпийской системе, вульгарный блогер Ю. Дудь , псевдожурналистов белорусской экстремистской организации «Нехта» и других. Организация прекратила (официально) свое существование после ряда уголовных дел, возбужденных российскими правоохранительными органами в отношении некоторых лиц – граждан РФ в 2021 году.
Деятельность Ходорковского, который в 2016 году приветствовал попытку госпереворота в Турции, в турецких СМИ сравнили с действиями Фетхуллы Гюлена и его «Фетё», который и организовал тогда попытку госпереворота в Турции. У Ходорковского эта попытка была не такая явная, не с помощью военных, но все же была. И, главное, он не оставляет своих надежд, добиться в России насильственного переворота (раз «гражданское неповиновение» не получается).
Не будем путать названия двух организаций – «Открытой России» и объекта нашего исследования – «Свободной России», однако и эта вторая организация связана с Михаилом Ходорковским и его финансированием. Связь не сильно афишируется, хотя и не скрывается – Ходорковский вместе с еще одним радикалом, беглецом из России, шахматистом Гарри Каспаровым принимал участие в мероприятиях «СР», последний раз в Вильнюсе.
На снимке: М. Ходорковский (справа и Гарри Каспаров) на форуме «Свободной России»
Но не менее интересно, что бывший директор «Открытой России» Анастасия Буракова перебралась в Стамбул и параллельно антироссийской деятельности, развязанной ею и неким Андреем Давыдовым при подаче Ходорковского, она поддерживает связь со «Свободной Россией» Куроптева в Грузии. Речь идет о новом проекте Ходорковского «Ковчег».
«Люди разных политических взглядов объединились против войны с Украиной. Мы запустили проект Ковчег – службу помощи россиянам, которые вынуждены были покинуть тоталитарную Россию из-за своей антивоенной позиции. Присоединяйтесь!» – так представил через соцсети свой проект сам автор проекта М. Ходорковский, которому удалось сохранить определенную часть наворованных в России миллиардов и никак не успокоится. «Ковчег» действует и в Грузии, как уже было отмечено, через «Свободную Россию» Куроптева во взаимодействии со стамбульской ячейкой организации. Параллельно с Турцией и Грузией проект действует и в Армении. Вот что написала «СР» на своей страничке «Фейсбука» 2 мая 2022 г.: «С 2019 года мы во Free Russia Foundation на Южном Кавказе помогаем тем, кто был вынужден уехать из России из-за политического преследования. Сейчас у нас работают шелтеры в Тбилиси и Ереване, где вы можете остановиться, пока не найдете себе место для постоянного проживания. Мы также поможем сориентироваться в новой стране: ответим на бытовые вопросы, дадим нужные контакты и поможем с адаптацией».
То есть, ожидать чего-либо хорошего от «СР» не стоит. Но как же российские или белорусские эмигранты способны влиять на ситуацию? – могут задать вопрос читатели. Дело не только в иностранном финансировании от Ходорковского и, возможно, западных спецслужб. Эмигрировавшие в Грузию россияне и прочие типа Куроптева тесно взаимодействуют с местной деструктивной оппозицией, которая открыто пытается столкнуть Грузию с Россией, надеясь на освобождение из тюрьмы Михаила Саакашвили. Политические эмигранты освоились и адаптировались в нашей стране, получая политическую, моральную и юридическую поддержку от грузинской оппозиции. В таких условиях эмигранты свободно проводят у нас антироссийские митинги, призывая к свержению нынешней российской власти, созывают круглые столы и конференции не с научными докладами, а с откровенно экстремисткой повесткой…
Гига Бокерия, который огласил консультации оппозиции с американским политконсультантом Питером Акерманом по поводу «методов ненасильственной смены власти», имевших место в Бакуриани, фактически и курирует даятельность «СР» в Грузии (о тестных связях Куроптева с местными деструктивными организациями агентство Грузинформ писал еще в 2019-2020 годах). Антироссийские митинги в Тбилиси у школы №1, устраиваемые «Европейской Грузией» и Еленой Хоштария (одна из ближайших идейных сподвижников Бокерии) вместе со «СР», на самом деле не столько антироссийские, столько направлены против грузинских властей…
На фото: Егор Куроптев и Гига Бокерия на «гаврилиаде» в июне 2019 года.
Кстати, не стоит забывать про такого персонажа, как Виталий Шкляров – родом из Белоруссии, известный подрывник («политтехнолог»), в 2018 году помогал на выборах президента Грузии кандидату от ЕНД. В 2020 году он был одним из вдохновителей беспорядков в Белоруссии, когда пытались свалить избранного вновь президента Лукашенко. Шклярова белорусские власти арестовали и посадили, но потом в Минск приехал тогдашний госсекретарь Майк Помпео и похлопотал за него (формально был повод – у Шклярова есть гражданство США); Шклярова из тюрьмы сперва перевели под домашний арест, а затем и вовсе выпустили в Америку. Теперь этот Шкляров вновь в Грузии и работает вместе со «СР».
На снимке: Виталий Шкляров
И упомянутый выше Бокерия, и Куроптев заинтересованы в притоке новой волны антироссийских мигрантов из РФ, Белоруссии и т. д. Куроптев успокаивает тех, у кого сомнения на счет надежности Грузии:
«Сообщаю тем в Грузии, кто переживает за отсутствие контроля за приезжающими гражданами России. Служба Госбезопасности Грузии каждый день приходит в арендованные квартиры, в отели, гестхаусы и проводит анкетирование вновь прибывших россиян. Такая форма регистрации можно сказать. Надеюсь, это немного успокоит тех, кто переживает за неконтролируемый поток. Он вполне себе контролируемый от границы до пребывания в Грузии», – пишет Куроптев. Он просит россиян не волноваться, называя происходящее «нормальным процессом» – в связи с тем, что «нет виз и идет большой поток». «По вопросу, не передадут ли (информацию) Москве, отвечаю: до этой волны было гораздо больше важной информации и её никто никуда не передавал», – говорит Куроптев (источник: «Эхо Кавказа», 10.03.2022).
На снимке: Куроптев привез белорусов к зданию ЦИК Грузии с протестом против присутствия белорусских наблюдателей на местных выборах. Сентябрь 2021 г.
Наши гостеприимные власти когда-то сказали Егору: «Дорогой, чувствуйте себя как дома!» и он это приглашение выполнил дословно. Мало того, что Куроптев с привлечением эмигрантов проводит митинги в центре Тбилиси и некоторых других городов Грузии под названием «Путин убийца!», он, в 2020 году, во время парламентских выборов, осуществил информационный вброс против одной из политических партий, которая законов не нарушала, но считалась неподконтрольной Западу. Предпринял Куроптев свою информационную диверсию с помощью т. н. информационного центра «Досье», который опять же принадлежит Михаилу Ходорковскому… Куроптев потом отрицал свою связь с сыном Ходорковского Павлом, но наличие связи «СР» с Ходорковским очевидны; отрицание Куроптевым этой связи и одновременный призыв к спецслужбам Грузии, провести проверку материала, опубликованного на диверсионном ресурсе Ходорковского, может лишь улыбку вызвать…
По адресу, которому юридически зарегистрирована «СР», а именно: Тбилиси, Дидубийский р-н, ул. Тевдоре Мгвдели № 49, кв. 61 (это обыкновенный жилой дом, корпус старой постройки), регистрацию 12 июля 2021 года прошла и такая организация – «Гражданские идеи» (идент. номер: 402189001). Директором «ГИ» является Коба Басилая. В качестве адреса электронной почты у «ГИ» указан тот же адрес, что и у «СР» – egor.kuroptev @ gmail.com. Басилая получал лицензию В11 для ТВ «Старвизия» (директором которой он сам и стал), которая функционировала в 2015-2020 гг и на русском языке вела антироссийскую пропаганду. Понятное дело, что Куроптев работал на этом ТВ, получая гонорары. Кстати, в 2021 году у Куроптева фиксируется денежное вознаграждение и от компании «Кока-кола». Как известно, владелец грузинской компании «Кока-кола» Тимур Чкония оппонирует правительству.
Куроптев немало путешествует по делам, посещал и такие «недемократичные» страны, как Азербайджан, Катар,Китай…Весьма переживает по поводу «влияния Кремля» в соседних снами Армении и Азербайджане и этой теме на ютуб-канале посвящает передачи (кстати, такая активность Куроптева вряд ли будет приветствоваться в Армении и, особенно, Азербайджане!). Получает и дает инструкции в Польше, Германии, Армении и т. д. Человек, который декларирует, что очень любит свободу и открытость, а Россию не любит из-за ее закрытости и враждебности к журналистам, сам прячет свой офис и избегает контакта с «непроверенными» журналистами (журналисту, который по телефону попросил сделать краткий комментарий о деятельности «СР» в Грузии, Куроптев отказал по причине того, что – цитата: «я в Грузии всех журналистов знаю, а вас не знаю»). Тем не менее, нам удалось установить и адрес, где «приютили» офис Куроптева, и его «крышу» – что поделаешь, Грузия маленькая страна, тут ничего не скроешь.
«Как обмануть грузинские власти» – методичка для украинцев, приезжающих в Грузию
Так можно охарактеризовать некоторые призывы телеграм-канала, созданного для украинцев (также функционирует основной сайт т. н. фонда «Милостыня»), приезжающих в Грузию. В частности, там пишут:
«Сейчас у грузинских властей есть устная договоренность с грузинскими пограничниками о том, чтобы пускать украинцев из РФ с минимумом документов (опять же, водительские права и свидетельство о рождении). Идет работа по введению официальных нормативов. Это означает, что в каждом конкретном случае, когда эта договоренность не соблюдается, мы подключаем нашего юриста и он решает это через консульство. НО: У Грузии особое отношение к украинцам со вторым гражданством РФ. То есть, при въезде лучше его не афишировать, а показывать только украинские документы. Въезд украинцев из РФ считается экстренным (т. к. страна-агрессор) и происходит в описанном выше особом порядке, а въезд из третьей страны (Армения, Турция, Азербайджан) таковым не считается, а значит, пограничники могут потребовать полный набор документов».
Из этой инструкции следует, что грузинские власти из гуманитарных соображений пошли на большие уступки украинской стороне и закрывают глаза на не совсем небезапасный для суверенного государства приток беженцев, среди которых могут быть и разного рода наши недоброжелатели. Но украинским беженцам рекомендуют еще и лукавить перед грузинскими пограничниками, а в случае чего их прикроет консульство.
Со слов и.о. посла Украины в Грузии Андрея Касьянова известно, что по состоянию на 3 апреля в стране находится 20723 украинских гражданина и это число каждый день увеличивается. Многие из них не нуждаются в особой помощи со стороны грузинского государства, но немалое количество украинцев все же получает финансовую помощь от Грузии в виде оплаты жилья. Муниципалитеты и Департамент по туризму оплачивают средства гостиницам. С одной стороны это хорошо для владельцев этих гостиниц, но плохо то, что эта поддержка отелье осуществляется за счет грузинских налогоплательщиков.
Указанный выше телеграм-канал, напутствующий украинцев в Грузии, тоже выступает «продолжением» конторы Куроптева и всячески пытается вовлечь украинских беженцев в политические акции. Именно этот канал (вместе с другими аналогичными интернет-ресурсами) опубликовал анонс куроптевского митинга «Путин убийца!» в центре Тбилиси 15 мая. Пока им не удается сдвинуть с места основную массу украинских беженцев, однако такие попытки вероятнее всего продолжатся и будут усиливаться вместе с дальнейшим притоком беженцев в Грузию.
На снимке: Митинг у здания парламента, 15 мая 2022.
Conflict Intelligence Team (Команда по разведке конфликтов)
Еще одна интересная организация, состоящая из россиян-оппозиционеров – Conflict Intelligence Team, сокращенно CIT, появилась в Грузии (пока только де факто, не де юре). Это точнее не оппозиционная в партийном смысле, а вполне оправдывающая свое название организация – разведывательная, отчасти даже шпионская. Созданный в 2014 году CIT (тогда у него было другое название – “War in Ukraine”) возглавляет гражданин России Руслан Левиев. Именно так он представляется широкой публике, а настоящее его имя – Руслан Леонидович Карпук (родился в Хабаровске 22.08.1986).
CIT писал о военных действиях в Сирии и собственно в Донбассе. После начала спецоперации на Украине 24 февраля 2022 года, естественно, вплотную занялся этой военной операцией. На информации CIT часто ссылаются некоторые западные журналисты, называя эту организацию «нейтральной», в частности, московский корреспондент немецкой газеты (и ее ютуб-канала) “DIE WELT” Кристоф Ваннер.
К команде Левиева у российских правоохранителей хоть и возникали вопросы, но никогда Левиева и его людей не привлекали к уголовной ответственности. Ведь юрист Левиев, как написано в «Википедии», успел поработать в региональном представительстве Следственного Комитета РФ и благодаря своему опыту хорошо знает, как надо организовать дело. Он давно жалуется, что его могут арестовать «в любой момент», но этого не произошло ни после лжерасследования CIT (совместно с весьма специфическим западным расследовательским фондом “Bellingcat”) дела сбитого в 2014 году в небе над Донбассом малазийского «бойнга» (рейс М17 Амстердам – Куала Лумпур), ни даже после 24 февраля 2022, когда Левиев и его CIT в течение как минимум еще нескольких дней продолжали писать свободно о ходе военных действий на Украине, находясь в России.
Для нас стало ясно, что Левиев либо уже перешагнул грань закона, либо вскоре сделает это, когда появился в Тбилиси и сообщил об этом своим платным подписчикам на «Ютубе», показав арендованное офисное помещение. Левиев опередил правоохранительные органы России и благополучно перебрался в Грузию, но своим дальнейшим поведением он подвергнул и впредь будет подвергать опасности ставшие более ровными отношения Тбилиси с Москвой – другими словами, безопасность Грузии .
Дело в том, что Левиев, формально законно занимаясь сбором данных путем так называемого Crowdsourcing, призывая своих многочисленных подписчиков по всей России, присылать информации и новости (фото, видео) из доступных им источников, использует эти данные как разведывательные. Так например, в своем видеообращении от 25 апреля к волонтерам Левиев призвал их прислать наблюдения за передвижением военной техники и скоплением военных по регионам накануне праздника 9 мая. Этим, как он сам признался, будут созданы «условия для расследований», как это было в случае работы с “Bellingcat” в 2014 году. Главное, как он говорит совершенно откровенно, собирать факты совершения военных преступлений на Украине (российскими) военными и сбор доказательств «для будущего преследования всех виновных лиц»…
Могут-ли грузинские правоохранители, сделавшие возможным попадание Левиева в Тбилиси и создание ему рабочих условий, представить себе, чем мы все рискуем? Ведь Левиев-Карпук собирается сделать из Тбилиси вторую Гаагу… Наше правительство говорит, что недопустимо вовлечение Грузии в украинскую войну, но это именно это – нас затягивают в гибридную войну. Россия просто так этот вопрос не оставит, если Левиеву разрешить «раскрыть крылья».
Прямой признак этого – Следственный Комитет России 18 мая обратился в Басманный районный суд Москвы с требованием заочно арестовать Руслана Левиева за распространение заведомо ложной информации об использовании российских вооруженных сил. Теперь если Грузия будет продолжать опекать Левиева и его контору, которая состоит не только из самого Левиева, а еще нескольких программистов и специалистов иного рода, включая русско-американского пропагандиста (гражданина России), 1993 года рождения, Майкла Сиднея Наки, то вопросы у Москвы возникнут к нашему правительству, почему оно так поступает. Конечно, Левиев и его CIT не такие значимые величины, чтобы из-за них Россия в военном отношении атаковала Грузию, но кое-какие «мероприятия» иного, но неприятного для всех характера, обязательно последуют. Зачем нам это? Зачем испытывать судьбу вопреки нашим интересам?! Почему бы не сказать всем этим удивительным гражданам: «Русланчик, Маки-Наки, вы занимаетесь вопросами международной юриспруденции; так почему бы вам не свалить прямо в Гаагу?!» – Так было бы логично и честно!
На снимке: Карпук и Наки.
Надо понимать, что задача CIT Левиева идентична с задачей “Bellingcat” – через якобы объективные журналистские расследования подготавливать почву для санкционирования России и ее официальных представителей, военных, политиков и др. Так было с 2014 года не раз и в Москве терпели, сейчас этому терпению пришел конец. Конфликтовать с Россией Грузии не нужно ни из-за Зеленского, ни тем более, из-за Куроптева и Левиева.
Официальные грузинские власти как-то вяло реагируют на сгущающиеся на нашу страну тучи. Но те же самые власти доказали, что можно действовать решительно, невзирая на американского посла и иных западных «друзей» Грузии. Главное, чтобы мы исходили из грузинских интересов. Наши власти вполне обоснованно не впустили в страну таких известных в российском медиа-ландшафте лиц, как Любовь Соболь и Дмитрий Гудков. Почему наши власти так поступили? – Да потому, чтобы не вызывать лишних, ненужных Грузии раздражений в Москве. Не потому, что в Грузии кто-то должен бояться, а потому, что это было бы неразумно с нашей стороны. Так вот: гораздо более неразумным раздражителем могут стать такие типажи, как Руслан Левиев и перечисленные выше персонажи. Они Грузии никак не нужны и лучше, чтобы покинули нашу страну. Мы ведь их не выдаем российским властям, пусть просто уезжают в Европу или куда-то еще по-дальше.
На снимке: Любовь Соболь, которую не впустили в Грузию, берет интервью у Куроптева, которого в Грузию впустили.
На запрос «Эхо Кавказа» Служба Госбезопасности Грузии ответила:
«Естественно, Служба государственной безопасности осуществляет контроль как на государственной границе, так и внутри страны. Механизмы контроля являются комплексными и состоят из нескольких этапов. Разумеется, исходя из целей государственной безопасности, публичное распространение информации на этот счет недопустимо. Недопустимо и открыто говорить о механизмах контроля». В СГБ утверждают, что правоохранительные органы полностью контролируют безопасность и «очагов активных угроз» в стране не наблюдается».
А вот и наблюдается!
К сожалению, понимания этих угроз также нехватает в парламенте, среди представителей правящей «Грузинской мечты». Более того, порой трудно назвать адекватным их восприятие происходящего (источник: Медиапресс):
«О Куроптеве слышал, он активен еще со времен Саакашвили, хотя больше о его деятельности не знаю. Касаемо организованных им митингов скажу, что выражать свое мнение есть у каждого, пока это выражение находится в рамках закона. Мы не можем строить нашу политику на том, что вызовет раздражение России, а что нет. У нас есть наш государственный интерес и наши ценности, а когда говорим о ценностях, это в том числе и гарантия собраний и самовыражения для всех. На сегодня наша страна является оккупированной Россией и наш приоритет восстановление территориальной целостности страны» – Созар Субари.
«Нашей общественности известно, что партия предателей в лице ЕНД и ее разветвления маскируются якобы западным курсом, а на самом деле они всегда пытались осуществлять российские интересы. Фактически они являются отражением российской гибридной силы… Что касается раздражения Москвы, ясно что у Москвы есть конкретная цель – нейтрализовать членство Грузии в ЕС и втянуть Грузию в военные действия. Но их усилия будут тщетными» – Рати Ионатамишвили.
«Когда речь о лицах и организациях, связанных с РФ, всегда есть риски и нужно быть внимательным. У нас и без Украины проблематичное положение, так как часть страны оккупирована Россией. Соответственно, всегда есть опасность провокаций. Естественно, необходима проявлять бдительность; возможно, что здесь находятся россияне, к которым могут быть претензии или нет… Во всяком случае конфликтовать с приезжими россиянами потому, что они россияне, не оправдано» – Михеил Сарджвеладзе.
«Мне известно о совместных митингах. Когда такая напряженная ситуация и так высоки риски безопасности, даже такие российские организации, которые на первый взгляд, в России считаются противниками Путина, все-равно являются носителями рисков того, что все это может быть ширмой, за которой скрывается другая реальность. Следовательно, органам госбезопасности надо уделять больше внимания и наверное уделяю, чтобы Россия не смогла достичь своих целей с помощью таких организаций» – Бека Давитулиани.
«Об этом я не знаю, хотя не удивился. Так например, один из радикалов нашей оппозиции являтся специалистом России по муждународной безопасности. Как говорится, я не верю бывшему кгб-шнику, как и не верю в прозападность Михаила Саакашвили» – Мамука Мдинарадзе.
Бывший спикер парламента Арчил Талаквадзе тоже не слышал о Куроптеве. Одним словом, в парламентском большинстве ситуацией не владеют вообще. Они заняты дешевым антироссийским популизмом, который вредит как государственным интересам, так и им самим, выставляя их на посмешище нормальных людей. Лучше бы молчали, не подставляли свое же правительство, а лично сами не позорились!
Парламентариям и не только им хотелось бы напомнить, что Грузия была удобной площадкой для антироссийских сил из самой России (а также местных русскоязычных) во время правления М. Саакашвили. Именно тогда был создан и натренирован русскоязычный пропагандистский пул, действовавший против Москвы прежде всего с прицелом на Северный Кавказ (напр., вопрос «черкесского геноцида», чеченский вопрос и т.д.). Сейчас налицо попытка повторения этой ситуации, но с еще более разрушительными целями, которые должны смести не только российские, но и грузинские власти. Нужно открыть глаза и вместо постоянных заклинаний о «российской угрозе» увидеть и более реальные угрозы.
Гулбаат Рцхиладзе,
Основатель и руководитель Института Евразии
