ვინ არის ადამიანი, რომელმაც წარუშლელი კვალი დატოვა თქვენზე? – ამ კითხვაზე გია ჯაჯანიძე ასე პასუხობს:
„ბაბუაჩემით დავიწყებ: 6 წლის ვიყავი, როცა გარდაიცვალა. 2 წლიდან მიყვებოდა ზღაპარს, რომელიც არა და არ მთავრდებოდა. ისე გავხდი 6 წლის და ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან, რომ ეს ზღაპარი არ დამთავრებულა. ბაბუა ცალხელა იყო და გიორგი ერქვა. ამ ადამიანმა მართლა საოცარი კვალი დატოვა ჩემს სულსა და გონებაზე. საოცარი ქალი იყო ბებიაც – ის მიყვებოდა ისეთ რამესაც კი, რაც ბავშვს არ უნდა გაეგო. დედაჩემი სულ სხვაგვარად მექცეოდა – ის საოცრად მოკრძალებული ქალია, რომელიც ორ სიტყვას თუ იტყვის. რა თქმა უნდა, ჩემს ცხოვრებაზე მამაჩემმაც იმოქმედა – ის ძალიან ტრადიციული კაცი იყო და სუფრასთან ლამაზი სადღეგრძელოების თქმა იცოდა. საბოლოო ჯამში, ჩემი ოჯახის წევრებმა დამიტოვეს კვალი სიყვარულისა, კვალი სიკეთისა, პატრიოტიზმისა, ადამიანობისა… ამიტომ, ჩემი ოჯახის წევრები ყველაზე ნათელი და წრფელი ადამიანები არიან. თუმცა, ჩემი თითოეული ნაცნობი, მეგობარი თუ თანამშრომელი ტოვებს თავის კვალს – კარგსაც და ცუდსაც. სხვათა შორის, მყავდა თანამშრომელი, რომელსაც ვუყურებდი და ხშირად ვფიქრობდი, რომ ასეთი არ უნდა ვიყო არასოდეს. მოკლედ, მე ნებისმიერი ადამიანისგან ცხოვრებას ვსწავლობ. ჩემი თითოეული რესპონდენტი ჩემთვის არის საინტერესო წიგნი, რომელიც უნდა წავიკითხო და ავითვისო. კიდევ ერთ რამეში გამოგიტყდებით: ძალიან კარგად მაქვს მორგებული მასხარას როლი“.
კვირის პალიტრა
