ამერიკაში მცხოვრები ექიმი, პროფესორი ზურაბ გურული, სოციალურ ქსლში წერს:
„რატომ ბოიკოტი
ემოციური და პათეტიკური ფაქტორები მოვხსნათ და სუფთა პრაგმატულ ჭრილში განვიხილოთ, რატომ არის საჭირო ბოიკოტი.
ქართული პოლიტიკური სპექტრი სრულ სტაგნაციაშია. არ იზრდება და არც ვითარდება. არავითარი პრინციპები, ღირებულებები, მწყობრად ჩამოყალიბებული იდეოლოგიური თუ ეკონომიკური შეხედულებები და ა.შ. ამიტომაც არის ქართული პოლიტიკური სისტემა ფეოდალური, ბელადებზე აგებული პრიმიტიული სტრუქტურა, რომელიც საბოლოოდ ორი ფალავანის უშუალო დაპირისპირებაზეა მიჩერებული.
რა მისცა განვლილმა წლებმა ქართულ ოპოზიციას პარლამენტში?
გაიზარდნენ პოლიტიკურად და ჩამოყალიბდნენ იდეოლოგიურად?
რა მისცა უმრავლესობასთან მათი უნაყოფო კინკლაობის ცქერამ ქართველ ამომრჩეველს?
შეეცადეთ პატიოსნად გასცეთ ამ კითხვას პასუხი.
არაფერიც არ მისცა. ვერც მისცემდა. რა მისცა საქართველოს ან წინა პრეზიდენტის, ან ახლანდელი პრეზიდენტის ინსტიტუტმა?
არაფერი.
მიზეზი ყველამ ვიცით. პარლამენტიც და პრეზიდენტის ინსტიტუტიც არის ფარსი. ეს რომ ჭეშმარიტებაა, უცხოური დიპლომატიური კორპუსის საქციელიდანაც კარგად ჩანს. მათ იციან ვინც მართავს ქვეყანას და ამიტომ პირდაპირი კონტაქტი აქვთ თავად მმართველთან, რომელსაც არანაირი სახელმწიფო თანამდებობა არ გააჩნია. ცხადია, პრაგმატული უცხოელები თავს არ დაიმცირებენ და არც დროს დაკარგავენ ბუტაფორიულ სახელმწიფო მოხელეებთან ურთიერთობაში. მათთვის სპექტაკლი სპექტაკლია.
ამ ფარსში მონაწილეობის გაგრძელება უპირობოდ ნიშნავს სახელმწიფო ხარჯებით, ხალხის ჯიბიდან ამოღებული გადასახადებით პათოლოგიური თამაშის გაგრძელებას. და ეს არ არის უწყინარი თამაში. იწვევს როგორც თავად პოლიტიკური სპექტრის, ასევე მათი “მრევლის” სრულ დეგრადირებას.
არა აქვს აზრი არც პოლიტიკურ დებატებს, არც ელემენტარულ წესებსა და კანონებს. გენერალურ პროკურორად შეიძლება წარადგინონ ნასამართლევი ადამიანი, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეებსა და მინისტრებს შეიძლება არ ჰქონდეთ უმაღლესი განათლების დამადასტურებელი საბუთები და ა.შ. საზოგადოებაც და საპარლამენტო ოპოზიციაც მიეჩვია იმ აზრს, რომ ისინი უბრალო სტატისტები არიან რაღაც გახრწნილ შოუში, სადაც მათი როლი უაზრო და უნაყოფო დებოშებით შემოიფარგლება. სამაგიეროდ მათ ამაში უხდიან ხელფასს და აძლევენ შესაბამის პრივილეგიებს.
ქვეყანას მიეცა შანსი, რომ დაასრულოს ეს პათოლოგიური სპექტაკლი, რომელიც მას უპირობო კატასტროფისაკენ მიაქანებს. და ამ დროს, ბოიკოტის მოწინააღმდეგეები ამტკიცებენ, რომ წარმოდგენა უნდა გაგრძელდეს; რომ მარიონეტებად ქცეულმა სტატისტებმა სპექტაკლშივე უნდა აიწყვიტონ არტახები, თუმცა ყველამ კარგად იცის, რომ დესპოტი რეჟისორი მცირეოდენ გადახვევასაც არ დაუშვებს წინასწარ დაწერილი პიესიდან.
რა არის ეს? თავის მოტყუება? გარდაუვალის უსასრულოდ გადავადების იმპოტენტური მცდელობა?
როგორ უნდა გაიზარდოს ქართული პოლიტიკური სპექტრი და როგორ უნდა ჩამოყალიბდეს ჭეშმარიტ სახელმწიფოებრივ ძალად, თუ არ დატოვებს ამ უაზრო სპექტაკლს?
ძნელია დამოუკიდებელი ცხოვრების დაწყება. ვისაც თავად გაუვლია ეს გზა, ყველამ იცის პირველი ნაბიჯების დამოუკიდებლად გადადგმის აუტანელი შიში, როცა უნდა დატოვო აწყობილი რუტინა, თბილი ბუდე და თავად შეეჭიდო ყველა გამოწვევას.
მაგრამ ამ შიშის დაძლევის გარეშე არაფერი გამოვა.“
